In the autumn of 1915, while living in a bohemian boardinghouse on Chicago’s Near North Side, Sherwood Anderson began work on a collection of tales describing the tortured lives of the inhabitants of Winesburg, a fictional Ohio town, in the 1890s. Drawing on his own experience growing up in the agricultural hamlet of Clyde, Ohio, he breathed life into a band of neurotic castaways adrift on the flatlands of the Midwest, each of them in their own way struggling — and failing — to locate meaning, personal connection and love amid the town’s elm-shaded streets.

Barely a day has passed in more than 20 years during which my thoughts haven’t turned, however fleetingly, to Anderson, “the minor author of a minor masterpiece,” as he once described himself. Winesburg has become my life’s great literary obsession, though for reasons that remain obscure even to me.

Het boek kent enkele zich nogal herhalende thema’s en lijdt wat onder de afwezigheid van de psychologische inzichten die de er opvolgende decennia gemeengoed zouden worden. Toch heeft deze terechte heruitgave meer dan louter literair historische waarde. Het toont een Amerika op de historische grens van een agrarische naar een industriële samenleving, en het toont de onmacht, de hopeloos lijkende ontsnappingsstrategieën, de dieptrieste psychologische problematiek van het voetvolk dat nooit erkenning zou krijgen in het Amerikaanse succesverhaal. Sherwood Anderson zal dit nooit als oogmerk hebben gehad, omdat hij het lot van zijn personages als universeel zag en dat met veel mededogen noteerde.