Written primarily about the period from October 2014 to October 2015 when Liptrot lived in Berlin, this book of memoirs and reflections is very much a sequel to Liptrot’s The Outrun, which I really enjoyed.
Liptrot has an easy style and although the stories are temporally disjointed, this is because they are following a theme, allowed them to flow for me.
There is much reflection, asides, and factual information about Liptrot’s interests woven into her story, which builds up her exploration of personal loneliness, which has been necessary to allow her to rebuild herself following alcohol addiction, but which is now unwanted. There is joy and sadness, and a painful learning.

An ultrafast event is something that's over almost as soon as it's started. Its impression lasts far longer than the event itself. We can never catch a moment in time. We have to surrender to the instant, open to experience it as it happens with no expectation of permanence. ( )

Stadsnomade. Door Amy Liptrot.

Liptrot kent u ongetwijfeld van het prachtige De uitweer. In Stadsnomade zijn we enkele jaren verder. Amy heeft de Orkneyeilanden verlaten en heeft een enkele reis Berlijn geboekt. Ze is op zoek naar zingeving, liefde, een job, zichzelf.

Net als vele van de mensen rondom haar verandert ze om de haverklap van adres, gaat ze van onderhuur naar onderhuur, en wisselt ze geestdodende jobs af. Alles verandert, niets geeft een gevoel van thuiskomen. Haar enige blijvende adres is haar emailadres. Bijna alles wat deze mensen bezitten bevindt zich op hun telefoon: muziek, boeken, geld en contacten met anderen.

Berlijn blijkt gelukkig veel natuur te bevatten: wasberen, enorm veel haviken en water om te zwemmen. Het zijn haar wandelingen, zoektochten in de natuur die haar er echt bovenop helpen (zoals in De uitweer) terwijl de maan nooit ver weg is. De liefde komt, de liefde gaat.

Hoe dat alles invloed heet op Liptrot schrijft ze poëtisch, filosofisch en bloedeerlijk neer. Ze schuwt geen details. Naast Amy’s verhaal is dit het verhaal van onze huidige maatschappij: we zijn meer en meer verbonden én toch is er meer afstand. Liefde is niet meer iets dat spontaan groeit maar is eerder iets waar we app-gewijs naar op zoek moeten. Het is een taak, een kansspel geworden. Mensen blijven langer in onzekere situaties hangen, bouwen geen pensioenrechten op, verwerven geen huis, hebben geen echte thuis. Gelukkig is daar altijd (zelfs in een wereldstad) de kracht van de natuur om op terug te vallen.

De epiloog (4 jaar later) geeft ons een inkijkje in de grote veranderingen die in het leven van Liptrot plaatsvinden na het afsluiten van dit boek. Ik duim dus stiekem voor een vervolg… ( )