Maggie Nelson

De rode stukken. Door Maggie Nelson.

2 jaar geleden las ik Jane: de dichtbundel die Nelson schreef over de onopgeloste moord op haar tante Jane; ze werd vermoord voor Maggie’s geboorte. 36 jaar later wordt er door DNA-bewijs toch een dader gevonden en volgt er een rechtszaak. Over deze zaak schreef Nelson in 2007 dit boek; een ‘autobiografie van een rechtszaak’, nu ook in het Nederlands vertaald.

Wie als eens iets van Maggie Nelson heeft gelezen weet dat haar werk niet onder één noemer te vangen valt. Ze schrijft essays, poëzie, memoirs,… maar ook binnen één boek gebruikt ze verschillende stijlen.

De rode stukken is weer een typische ‘Nelson’: al is dit boek makkelijker te lezen dan veel van haar ander werk het is en blijft een ferme kluif. Niet qua omvang wel qua impact. Niets van wat zij schrijft is vrijblijvend; de intensiteit wordt gevoed door haar eerlijkheid, openheid, kwetsbaarheid, intelligentie en doeltreffende pen.

Dit is niet zomaar een verslag vanuit de rechtbank; Nelson bekijkt het grotere én kleinere. Het gaat ook over haar jeugd, het vroegtijdige overlijden van haar vader, de wilde jaren van haar zus, de huwelijken van haar moeder en haar eigen strandende relaties. Het geweld tegen Jane wordt bekeken door de blik van geweld tegen vrouwen en de fascinatie van het publiek voor mooie-witte-vermoorde-jonge-meisjes.

Het verlies van Jane tast de familie op zichtbare en onzichtbare manieren aan; het trauma gaat sluipend van generatie op generatie over. Het ene verdriet grijpt in het andere en wakkert de pijn van het verlies weer aan.

Hoewel het om heel gruwelijke feiten gaat, die diepe wonden (letterlijk én figuurlijk) hebben geslagen wordt het nooit dramatisch. Nelson behoudt de regie, schrijft empathisch én doeltreffend tegelijk. Wat een boek. Wat een leven. Wat een verlies.

Atlas Contact is goed op weg in het vertalen van Nelson’s oeuvre, maar ze hebben nog wel het een en ander te doen. Ik kijk reikhalzend uit naar nieuwe Nederlandse versies van haar onvertaalde werk. Ondertussen mag De rode stukken mijn Maggie Nelson plank in onze boekenkast vervoegen, Dit terwijl het boek nog blijft nazinderen in mijn hoofd.… (mais)

Another Goodreads reviewer wrote that this books is like being locked in a room with the author, the color blue, and the word "fucking." This is an apt description of the book, though I suspect he meant it as a complaint, and I don't. This book is many things I enjoy a lot, and have been thinking about a lot as traits of art--academic, horny, fragmented, obsessive. It also just--doesn't quite hit the mark for me. It is self-indulgent in a way where I cannot slide into the "self" or even enjoy its decadence, for whatever reason. There are some really arresting highs--the author's response to William Gass' bullshit misogyny, the section on a "divine darkness," several unapologetic moments about disliking green. There's also lows--the inspiration porn tone of certain parts of her writing about taking care of a friend who has become quadriparalytic, in particular, is not great. But mostly the problems I had with this book weren't deep lows but simply things I was a little indifferent to, which fell a little flat, which, like, YMMV.… (mais)