En dan ga je ze lezen, die kleine, geciseleerde verhaaltjes over 'De vreemdeling', 'De wanhoop van de oude vrouw', 'De belijdenis van de kunstenaar', 'De dubbele kamer' of, een heel mooie, 'De klok', dat begint met de zin 'Chinezen kunnen in de ogen van een kat zien hoe laat het is', en je belandt in een àndere wereld, tussen en in het gewoel van het moderne, grootsteedse, negentiende-eeuwse Parijs met zijn herrie, zijn massa's, zijn drugs en andere genotmiddelen, en je bent tegelijkertijd wèg uit het zinderend hete Amsterdam anno 1995 en er ook in terug, want o, wat heeft Baudelaire in deze schetsen het innerlijk van een grotestadsbewoner, hunkerend naar schoonheid, en meegesleurd met het vuil dat zich aan de trottoirranden en in metrostations ophoopt, prachtig, prachtig verbeeld.