Maarten Roest was in 1996/97 als journalist in Nicaragua en in 1998 nog eens om dit boek te schrijven. Het boek is zijn persoonlijke impressie van dit land, dat, zoals hij zelf zegt, na de jaren '80 - de Sandinisten en de Contra's, de vijandelijkheid van de Verenigde Staten etc- hard is verdwenen uit de gedachten van de makers van het wereldnieuws. En daarmee dus ook uit de gedachten van iedereen die op (veilige?) afstand van Midden Amerika woont.

Het is een sympathiek verslag van een bijzonder land. Ondanks het feit dat de revolutie tot het verleden behoort is Nicaragua een land van praters, denkers en dromers. Een land van onuitgevoerde ideeën, een land waar iedereen zijn eigen visie op de geschiedenis heeft, een land van verlaten en geïsoleerde dorpjes en een gewelddadige hoofdstad. Van koloniale stadjes die een eeuwenoude rivaliteit kennen en afgelegen koffieplantages. Van Spaanse hooglanden in het westen en ontoegankelijke moerassen in het oosten, waar traditioneel piraten en Miskito-indianen huizen. Van schrijvers en dichters, boxers, feestvierders, geestuitdrijvers en professoren.

Al met al schetst het boek een levendig beeld van Nicaragua. Er zitten een paar pareltjes van hoofdstukken in het boek, maar de kwaliteit verschilt nogal. Met name de hoofdstukken waarin de heer Roest zelf de hoofdpersoon is boeiden me minder. Ik wil zo een boek lezen om iets over Nicaragua te weten te komen en niet om de psyche van Roest te ontleden. Het is met dit type boek altijd balanceren op de grens tussen het persoonlijke, de persoonlijke blik en het objectieve; wat mij betreft is Roest in veel van zijn hoofdstukken iets te ver doorgeschoten richting het persoonlijke. ( )

zeer goede beschrijving en inleving