Dries Vanysacker

Alle heroïek, drama, avonturen, prestaties ten spijt blijven de laatste bladzijden van dit boek mij erg bezighouden, namelijk het hoofdstuk over doping in de wielersport.
Een totaal gebrek aan controle leert ons dat we kunnen overtuigd zijn dat er reeds van in de beginperiode van de wielersport, renners zich bezondigden aan het nemen van stimulerende middelen. In 1923 werd openlijk toegegeven dat in de Tour de France doping gebruikt werd en van de periode na de tweede wereldoorlog is geweten dat amfetamines gebruikt worden in het peloton. Het dopinggeval van Malléjac op de flanken van de Mont Ventoux in 1955 en zeker daarna in 1967 op dezelfde Mont Ventoux met Tom Simpson is een aanwijzing dat er steeds naar middelen werd gezocht op betere prestaties te verrichten. Zelfs met de dopingwetten in 1965 in België en daarna elders in Europa werden er steeds excuses gezocht om bij betrapte renners niet de maximum straffen uit te spreken en daadwerkelijke maatregelen te treffen, we denken aan de periode van Anquetil en in 1969 het dopinggeval van Merckx in de Giro. Het gebruik van doping staat vast en daarom staan voor mij alle resultaten in de tabellen ter discussie. Jammer maar dan kunnen wij toch even nadenken over de uitspraak van Anquetill uit 1967 waarin hij zegt :
"De sport is onnatuurlijk, niet de doping gebruikende renners"… (mais)