De Grieken en Romeinen voelden zich superieur aan de dieren. Wilde dieren werden vaak uit het buitenland gehaald, tijdens hun transport stierven er al een aantal. Ze moesten meelopen in opvallende optochten en aan afgrijselijke gevechten in de arena deelnemen. Ze werden ook vaak in het leger gebruikt.
Aan de andere kant hadden veel vorsten een lievelingsdier dat ze vertroetelden zoals een hond of een paard. Ook dieren waren vaak zeer gehecht aan hun baas. Dat blijkt uit hun trouw, zoals een hond die zich in het vuur gestort heeft, toen zijn baas gecremeerd werd. Toen Odysseus thuiskwam na jarenlange omzwervingen, herkende zijn oude hond hem als eerste.
De meeste mensen vonden, dat dieren naar believen geslacht en opgegeten konden worden, maar er waren in de oudheid ook al mensen die zich hiertegen verzetten. Plutarchus heeft er geen goed woord voor over, dat dieren in nauwe hokken worden vetgemest. Zijn afkeuring van het eten van vlees maakt deel uit van zijn onderzoek naar het menselijk gedrag ten opzichte van alle levende wezens. Hij vraagt zich aan het eind van het boek dan ook af of de mens intelligenter is dan het dier, dat geen omnivoor is, maar passend voedsel eet en zich laat leiden door de natuur.
Begrijpelijk en duidelijk verteld. ( )