Luisteren. Is nl. een radio-recensie.

Rachel Cusk is een van de interessantste schrijfsters van dit moment, en misschien ook wel een van de meest deprimerende. Interessant vanwege de intelligente manier waarop ze schrijft over de intieme betrekkingen tussen vrouwen en mannen, ouders en kinderen, en deprimerend om dezelfde reden. Dat laatste is meteen ook het enige wat er in te brengen is tégen haar werk: ze is wel heel erg ernstig, en somber. Haar vorige roman, Arlington Park (2006), was om die reden moeilijk uit te lezen. De blik waarmee ze hierin haar ogenschijnlijk geslaagde vrouwelijke personages naar hun respectievelijke mannen laat kijken, agressief en tegelijkertijd gelaten, is eentonig koud. Het feit dat de vrouwen zelf uit opportunisme de verhoudingen in stand houden, maakt de boel er niet opwekkender op, maar wel dubbelzinniger. Alle mannen kunnen dan wel moordenaars zijn – ‘Ze nemen een vrouw en geleidelijk aan vermoorden ze haar’ –, je kunt van tijd tot tijd wel fijn tegen ze aan leunen. Er zijn geen daders en slachtoffers, we’re into this together, en het is de vraag of er iets anders mogelijk is.