I really liked this but I wish it got to its conclusion faster. For being not even 200 pages I thought I would finish this in a day or two. Somehow it moves incredibly slowly, probably because there is zero plot (the entire plot is her getting onto a train and then into a taxi and then having a conversation with a woman). Still, I loved the ending enough to make up for it.

Also, most of the book was super pro life which was annoying but like whatever we should be open to different opinions, but I felt so justified and righteous at the end when it was actually pro choice like YES. THANK YOU. Finally, a book where getting pregnant is not the height of the female achievement. ( )

4.75 ( )

Poco después de que Rita aparezca muerta en la iglesia que suele frecuentar, la investigación se da por cerrada, y su madre es la única que no renuncia a esclarecer el crimen. Pero, jaqueada por la enfermedad, es también la menos indicada para encabezar la búsqueda del asesino.
Un penoso viaje de los suburbios a la Capital, una vieja deuda de gratitud, una conversación reveladora.

Wereldwijd hebben ruim 10 miljoen mensen de ziekte van Parkinson, maar in romans kom je niet vaak een personage met deze ziekte tegen. Wel in ‘Elena weet’, de in 2007 verschenen roman van de Argentijnse schrijfster Claudia Piñeiro. De moeder van Piñeiro was Parkinson-patiënt en Piñeiro gebruikte haar ervaringen om het personage Elena vorm te geven. Het verhaal en de onderlinge relaties tussen de hoofdpersonen zijn verder overigens fictief.

Elena is een weduwe, die kortgeleden ook haar volwassen dochter Rita is verloren. Zelfmoord, zegt de politie, maar Elena gelooft daar niks van. Omdat Elena zelf nauwelijks nog mobiel is, heeft ze hulp nodig om haar theorie over de dood van haar dochter te bewijzen. Die hulp zoekt ze bij Isabel, een vrouw in wiens leven zij en haar dochter ooit een cruciale rol hebben gespeeld, maar die zij al jaren niet meer gezien heeft. Het boek volgt Elena tijdens de reis van haar huis in een voorstad van Buenos Aires naar het centrum, waar Isabel woont. Eerst een paar blokken lopen, dan met de trein, en dan nog een stukje met de taxi. Voor de meeste mensen zou het een reis van niks zijn, maar voor Elena is het een soort wereldreis. Bij het lezen van dit boek voel je die zwaarte en de enorme inspanning die Parkinsonpatiënten elke dag moeten voelen, wetende dat het morgen nóg zwaarder zal zijn. Het gaat voetje voor voetje, en er zijn momenten, als de pillen zijn uitgewerkt, dat zelfs dat niet gaat. Ondertussen kom je via flashbacks meer te weten over Elena en haar dochter.

Elena weet is niet een heel makkelijk boek om te lezen, omdat de schrijfster lange zinnen bouwt en maar weinig interpunctie gebruikt. Hele conversaties worden in 1 zin gepropt, waarbij je soms terug moet tellen om vast te stellen wie welke woorden nu precies heeft gezegd. Of dit nu eenmaal Piñeiro’s schrijfstijl is weet ik niet, maar het draagt zeker bij aan de beklemmende koortsachtige sfeer van opgesloten zitten in je eigen rondmalende gedachten.

Elena’s frustratie over haar eigen situatie spat van de pagina’s af: het niet kunnen controleren van haar lichaam, overal hulp bij nodig hebben, de afhankelijkheid van pillen, het kwijl dat maar uit haar mond blijft lopen, de vieze zakdoekproppen waarmee ze zich droog probeert te deppen. Ik heb zelf in mijn naaste omgeving iemand met de ziekte van Parkinson en ben door het lezen van dit boek nog veel beter gaan begrijpen wat zich af moet spelen in zijn hoofd. Piñeiro zegt in een interview dat zelfs artsen die dagelijks Parkinson-patiënten behandelen haar vertelden dat het boek ze heeft geholpen om hun eigen patiënten beter te begrijpen (!). Voor mij is dat de allergrootste verdienste van dit boek.

Toch is Elena weet zeker niet geschreven als educatief boek; het is een spannende roman, die je mee laat leven met een uniek en levensecht karakter, en die aan het einde verrast met een plottwist. Wel een waarschuwing: heel vrolijk is het boek zeker niet. ( )

Imagine moving only with the help of medicine, and having to time your pills in order to operate with minimal functionality. Add in the slur and the drool and bearing with all the indignities, just to make a trip out of the house. You do this to see someone you have not seen in years, and you thought you could call in an old debt. She is the only person to rely on to investigate your daughter's death. You do not believe that she committed suicide. Only to be told by this woman that it was no favor she and her daughter did. They had prevented her from having an abortion years ago but they did not know that her husband has a male companion and did not love her. He had imprisoned her to prevent a second abortion attempt. She has been miserable. The woman must have waited years for this moment to happen - to tell them of the wrong they did to her. What ensued unexpectedly is what may be called reconciliation (for lack of a better word). The woman poured out her sufferings to her (she can't have told it to anyone else), helped her to understand why her daughter could have committed suicide, and showed kindness to her. Her body's almost broken down and her daughter is gone. Still, she told the woman she still wants to live, she chose to live. A remarkable story demonstrating man's fragility and resilience, brought to us by an outstanding translation. ( )