This book was ok, and fairly memorable despite its flaws. It starts off feeling like middle-aged chick-lit, turns into a decent psychological thriller around a quarter in, and keeps up the momentum until the end, where it loses the pedals of credibility a little bit. Not to the point where it ruins the book, but to my mind it’s the most obvious flaw of a perfectly acceptable novel.

It’s competently written, and ploughs along at a steady pace. I’m not averse to picking up another of de Rosnay’s books in the future. ( )

Jonge vrouw wordt door bovenbuurman uit de slaap gehouden. ( )

Un bon suspense, un livre très prenant. Je trouve cependant la fin un petit peu bancale. ( )

Se lit facilement et on a envie de connaître la suite mais l'histoire se fait un peu clichée par moments. Cependant, la fin, plutôt subtile, nous réconcilie avec l'intrigue. ( )

Bij Artemis mocht ik als een van de 10 VIPS meedoen bij de virtuele boekenclub. Het boek waarvoor ik me had ingeschreven was Het Appartement van Tatiana de Rosnay (oorspronkelijke titel Le Voisin, vertaald door Noor Koch). Eerder las ik van haar de bekende roman Haar naam was Sarah.
Het Appartement is een heel ander boek dan we van de Rosnay gewend zijn. Zelf schrijft ze in haar voorwoord dat ze het boek al enige tijd geleden heeft geschreven. Ze schreef het in een periode dat ze uit haar slaap werd gehouden door een asociale buurman. Met dit boek wil ze ons niet laten huilen maar laten kermen. Ze omschrijft het boek als huiselijke thriller die heel traag van start gaat.
In Het Appartement kopen Stéphane en Colombe een mooi appartement om samen met hun tweeling te gaan wonen. Colombe is razend enthousiast en verheugt zich op een mooie toekomst in hun nieuwe woning. Al snel blijkt dat het allemaal heel wat minder mooi is dat ze had gedacht. Zodra Stéphane een of meer nachten van huis is in verband met zijn werk, begint om 3 uur ‘s nachts de oorverdovende muziek van de Rolling Stones boven haar hoofd te spelen. Ze vraagt haar man om de buurman daar op aan te spreken maar dat levert niets op. Veel vervelender is nog dat niemand haar schijnt te geloven. Colombe raakt geobsedeerd door de nachtelijke strijd met de bovenbuurman. Het lijkt wel of hij het speciaal op haar heeft gemunt.
Het gegeven van de luidruchtige bovenbuurman vind ik leuk. Iedereen kan zich daar wel wat bij voorstellen. Allemaal hebben we wel een keer last gehad van een buurman die te laat zijn favoriete muziek ten gehore gaat brengen, in de nacht met veel kabaal vertrekkende bezoekers of buurkinderen die langdurig en luidruchtig in de tuin spelen. Maar dat is allemaal heel wat anders dan iedere nacht op dezelfde tijd uit je slaap gehouden worden door iemand die alom bekend staat als een keurige nette man. Colombe wordt er dan ook helemaal wanhopig van.
De uitwerking van het gegeven door de Rosnay vind ik minder geslaagd. Is het omdat ze een totaal ander type roman heeft geschreven dat ze begint met een fragment waaruit blijkt dat het later in het boek spannend gaat worden? Het verhaal was voor mij verrassender geweest als ze dat niet had gedaan. Nu zie je al ver van te voren aankomen wat er ongeveer gaat gebeuren. Al probeert de Rosnay dat goed te maken door een volstrekt onwaarschijnlijke plot.
De roman leest gemakkelijk. Het zijn korte zinnen en het taalgebruik is simpel. Misschien wel wat te simpel. Dat geldt ook voor de structuur. Geen gelaagdheid, een enkele verhaallijn. Het karakter van Colombe wordt voldoende uitgewerkt maar over Stéphane komen we eigenlijk maar weinig te weten. De tweeling speelt in het verhaal een ondergeschikte rol. Slechts een enkele keer worden ze ten tonele gevoerd. Eigenlijk had ik het grootste deel van het verhaal het gevoel dat Colombe alleen in het appartement was. De beide hoofdpersonen spraken me ook maar weinig aan. Stéphane, een man die alleen bezig is met zichzelf en Colombe een neurotische, afhankelijke vrouw die er problemen mee heeft om zelf de touwtjes in handen te nemen.