Het eerste deel had mij met hele vage beelden achtergelaten en vooral ook met een gevoel van totale doelloosheid. Ik dacht na deze ervaring wel opgewassen te zijn tegen het tweede deel omdat ik nu wist wat me te wachten stond. Maar was dit werkelijk zo?

Ook tijdens het lezen van dit tweede deel overviel mij regelmatig de vraag waar de personages in dit boek in hemelsnaam of beter gezegd in helsnaam mee bezig waren en wat hun bedoeling nu eigenlijk was. Het uiteindelijke antwoord zal zijn dat zij simpelweg bezig zijn met leven of dood-zijn maar ook daarin niet vrij van de opeenvolging van gebeurtenissen zonder dat zij er nu werkelijk grip op hebben.



Het is Lionwolf, de hoofdpersoon, die zich zowel dood als levend bevindt in een dimensie die als hel omschreven kan worden. Daar ontmoet hij nieuwe personages met hun eigen geschiedenis waarvan er één uiteindelijk een duidelijk doel lijkt te hebben en deze heeft te maken met Liowolf zelf.



Buiten deze hel is er nog de dimensie waar de ooit Lionwolf het levenslicht had gezien en waar zijn moeder en nog een aantal andere personages zijn. Hun bestaan heeft ook veel weg van zijn in hel. Niks gaat vanzelf, alles is moeizaam en het ongeluk-voor-altijd zit in een klein hoekje.

Stapje voor stapje lijken alle verhalenlijnen wat meer naar elkaar toe te groeien. Als lezer kreeg ik sterk het idee dat deel 1 en 2 een uitgebreid voorspel zijn voor wat er in deel 3 te gebeuren staat en waar het uiteindelijk allemaal om te doen is. (Maar dan kan ik ook giga naast zitten)

Bij tijd en wijle vond ik het best moeilijk om door te lezen en heb het boek dan ook meerdere malen weer weggelegd. De eindeloze, onbegrijpelijk misère zonder doel was in combinatie met de te vervreemdende geschetste werkelijkheid bijna onverdraaglijk.

Het vreemde is dat het ook wel weer trekt en ik wil weten wat er in deel 3 staat. Ook ben ik er niet uit of ik dit nu een ijzersterke boekenreeks vind waar ik wat meer energie voor nodig heb of een middelmatig verhaal. Op naar deel 3 dan zal ik het weten. ( )