Het fraai vormgegeven bundeltje bevat drie verhalen die voor het eerst in het Nederlands uitkomen. De eerste twee verhalen zijn ronduit bizar. Kreta Kano en haar zus zijn personages uit Murakami's 'De opwindvogelkronieken', wat ik nog niet heb gelezen. Merkwaardige uithoeken van de ziel worden getoond. Evenzo in het verhaal De tweeling en het verzonken continent, wat weer inhaakt op Murakami's roman 'Flipperen in 1973', eveneens mij onbekend. Ik weet niet wat ik, behalve dat ze bizar zijn, van deze verhalen vind. De vertaling (Jacques Westerhoven) loopt goed, de verhalen laten een onbestemd gevoel achter, er blijft dus wel iets hangen.
Het titelverhaal Een stoomfluit midden in de nacht is van een ontroerende schoonheid, een literair kleinood dat ik reeds meermaals heb gelezen en voorgelezen. Het is kort, concentreert zich rond de pregnante metafoor van de nachtelijke stoomfluit en gaat over de dingen des levens: eenzaamheid, wanhoop, verlangen, liefde, troost. Echt prachtig.