Dit is de vertaling van Vergilius' werk door priester-dichter Anton Van Wilderode, gepubliceerd in de jaren '70. In die tijd zat ik op de schoolbanken (middelbare school) en kreeg ik in het vijfde jaar Nederlands van hem (Cyriel Coupé was zijn eigenlijke naam), uiteraard een bijzondere ervaring. Eén keer gaf hij gedetailleerd uitleg over hoe hij de Latijnse hexameters van Vergilius had omgezet naar het Nederlands, geen eenvoudige klus, zoals we in de oefeningen zelf ook merkten. Van Wilderode werd op dat moment (1977) volop gelauwerd voor zijn vertaling (onder meer met een eredoctoraat aan de Katholieke Universiteit Leuven).

Van Wilderode stond zowel in zijn eigen dichtwerk als in zijn vertalingen van Vergilius en Horatius voor een erg klassieke, elegische aanpak. Dat beroert nog altijd een gevoelige snaar bij mij (zeker zijn betere dichtwerk), maar als ik eerlijk ben - we zijn nu meer dan 40 jaar later - is de stijl van zijn vertalingen nu wel echt uit de tijd. Hij benadrukte toen trouwens zelf dat klassieke werken (zoals die van Vergilius) minstens elke generatie een nieuwe vertaling behoeven. ( )