Tijdens de nadagen van het Hoxha-regiem wordt alles in het werk gesteld om te voorkomen dat de eigen burgers naar het vrije Griekenland vluchten. Kadare introduceert voor dit verhaal twee personages die beiden voor hetzelfde doel worden ingezet. Florian Mazrek vervult zijn dienstplicht bij de kust-en grensbewaking terwijl Vjollca Morina de opdracht krijgt om jonge mannen te verleiden en hun eventuele vluchtpogingen te melden. Beiden ontmoeten elkaar en er ontstaat een bizarre relatie.

Daar aangekomen -zo halverwege het boek- ontstaat bij het eerste afscheid dat zij van elkaar nemen, het prisma waarnaar de gebeurtenissen zich uit verschillende richtingen zullen richten. Toen Vjollca afscheid had genomen en weer terug liep, ‘voelde ze dat ze hem met de donkere kant van de liefde had belast. Niet voor niets werd er gezegd dat er in de liefde binnen een seconde een verdeling plaatsvond en dat die meestal ongelijk was: de één kreeg de schaduwzijde, somber en diepzwart als de tonnen steenkool waaruit zich na eeuwen een diamant vormde, en de ander ontving de dagzijde- de stralende diamant zelf. Op datzelfde noodlottige moment werd er bepaald wie van beiden over de ander zou heersen en wie zich naar de ander had te schikken’.

Deze ‘zinnebeeldige’ zinnen vormen de kern van het verhaal, waarin onderdrukkers en onderdrukten het op een akkoordje gooien, waarin liefde en trouw geperverteerde begrippen worden, en waarin verraad het domein van de overwinning wordt gegund.

Zó kun je het boek ook lezen, en dan ontvouwt zich onder de ogen van de lezer een indringende roman met een grote zeggingskracht. ( )

Vlak voor het einde van het communisme vluchten, net als uit andere Oostblok-landen, ook veel Alba-nezen het land uit. Betrokken ministers en commandanten van de grenstroepen worden er heel erg nerveus van. Florian Mazrek droomde er van om toneelspeler te worden, maar hij was niet toegelaten tot de opleiding daarvoor. Wel kwam er een oproep voor het leger, en moest hij naar een badplaats waar ook regelmatig vluchtpogingen waren. Na weer een dergelijke vlucht kwam de commandant op het idee Florian als gespeeld lijk te laten tonen in diverse plaatsen aan de kust. Aan het eind van deze tournee krijgt Florian een ongeluk en komt hij in het ziekenhuis terecht, volkomen in de war. Hij kan het gewone leven niet meer oppakken en zijn toneelaspiraties zijn voorbij. Als na de val van het com-munisme het geval van het vertonen van het lijk door rechters wordt onderzocht, en Florian een op-roep krijgt om mee te helpen bij de reconstructie, wordt hij door de commandant neergeschoten.
Een verhaal waarin de bekrompen gang van zaken in een (communistische) dictatuur heel duidelijk wordt en ook hoe mensen daarin worden meegezogen

Een prettig leesbaar boek over het Albanië in dictatoriale tijden. Zoals in veel van zijn boeken drijft Kadare hier de spot met het totalitaire regime van Enver Hoxha. Vele Albaniërs, m.n. de jonge generatie proberen het land te ontvluchten. De machthebbers breken zich het hoofd over manieren om het " vluchtelingenprobleem" op te lossen. Zij komen met inventieve oplossingen, zoals het paraderen met lijken van personen wiens vluchtpoging dodelijk is afgelopen en het inzetten van aantrekkelijke vrouwen die jonge mannen met vluchtneiging moeten verleiden. In deze absurde setting ontmoeten de dienstplichtige soldaat en wannabe toneelspeler Florian en het mooie meisje Vjollca elkaar in de badplaats Saranda, vlakbij de Griekse grens. Wat in elke andere context een onschuldige vakantieliefde zou zijn, neemt hier dramatische proporties aan (met verwijzingen naar het verhaal van de vluchtelingen uit Troje) en krijgt een onverwachte afloop.

Een mooi verhaal, in heldere taal. De absurdistische ondertoon is enerzijds de kracht van het boek, maar schept tegelijk ook een afstand tussen lezer en verhaal, waardoor het niet altijd eenvoudig is je helemaal te laten raken door de emotie of de dramatiek van het verhaal. ( )