This work puts forth a model of the rise and fall of hyperpowers, i.e. empires encompassing much of the world. The idea is that such huge states rise on the strength of a tolerant and inclusive policy, that permits diverse races, languages, and religions to exist and even prosper, as more or less equal participants and members of the empire. A corollary that the author seems to suggest as inevitable, is that as the empire reaches its maximum size, the degrees of tolerance start going down, hubris takes over, and the empire starts falling. Examples given are of the great empires built by the Persians, the Greeks, the Romans, Tang China, the Mongols, and the contrasting experiences of the Spanish, and British (and other European) powers. Inter alia, the book also touches on three eastern empires (the Ottoman, Mingy and Mughal), that never reached world dominance, but nevertheless demonstrate the central thesis that a policy of tolerance and inclusion encouraged their rise, whereas their decline and fall started when they became less tolerant. A great feature of this book is its easy flow and clear expression, which makes it very easy to read and follow. Another plus is the lucid way in which the basic facts and arguments are presented, so that the reader is not left in any doubt as to what the author intends to say. In the case of the Mughals, for instance, she is quite clear that the relatively less tolerant and more aggressive policy of Aurangazeb signaled the beginning of the decline. On the whole, the book scores for the wide range of world history tht it covers, the wealth of detail, the clarity and simplicity of expression, and the useful lessons it draws for world leaders today. A minor quibble may be that the book side-steps certain examples of dominant polities that have gained power by force, but then the argument is that if they do not adopt tolerant policies, they will sooner or later fall. ( )

Despite some weaknesses, this is quite an interesting read. Chua's approach is simple: there only have been a handful of real hyperpowers in human history: the Persian Empire, the Roman Empire, the Chinese Tang Empire, the British Empire and now the American Empire. These hyperpowers were very divergent in character, but they had 1 thing in common: their rise was caused by a form of strategic tolerance for the people they dominated, and their decline was due to giving up this tolerance and instead focusing on maintaining their 'purity'. Chua illustrates this with the above-mentioned examples, quite detailed and in general well argumented. And fortunately, she also nuances her approach and expressly mentions at the beginning and the end of each chapter that besides the tolerance issue many other factors were involved in the rise and fall of an empire.
But nevertheless, there are a few issues with this approach. To start with, she supports the story of the rise of various empires with quotations from primary sources in which the generosity of the rulers is highlighted; that is questionable, because it is a classic ingredient of primary sources, especially chronicles, to emphasize both the cruelty and the generosity of the rulers. Secondly, there are some minor historical errors. For example, Chua highlights the ultra-cosmopolitanism of the Mongolian empire, while recent literature agrees that this was a romantic exaggeration. Occasionally there is also clear 'bias': her negativity about the Spanish empire in the 16-17th century is very pronounced, but it is based on one-sided sources, and it is inversely proportional to her positivity about the Dutch Republic (for example: as one of the reasons for the Dutch uprising she mentions the linguistic ignorance of the Spanish leadership, but also the leader of the breakaway Holland-coalition, William of Orange, hardly spoke a word of Dutch!).
There’s also extravagant attention for the share of the Jews in the rise of the different empires: wherever possible, she puts this in the spotlight. Of course, the fate of the Jewish community certainly is pre-eminently indicator for the degree of tolerance in a certain empire, but the excess of detail is striking in comparison with other foreign populations. Indirectly Chua feeds (undoubtedly against her will) classic anti-Semitic conspiracy theories that saw the hand of the Jews everywhere.
My main objection to her theory is a form of tunnel vision that she introduces. It can be refreshing to view history from a certain angle, as in this case the concept of tolerance. But Chua makes a direct causal connection between tolerance and the greater prosperity and domination of empires. she always presents it as a one-way-connection; and that’s strange. It could well be that tolerance is not so much a cause but a consequence of the prosperous growth of a state, as a luxury that can be afforded because of the military-political-economic strength. Conversely, the loss of tolerance may be the result of the loss of strength and power in those other areas. Something tells me that this relationship is much more complex than Chua proposes.
On the plus side I have to mention again that I can appreciate Chua's approach: to study the past in order to draw lessons for the present is a courageous thask, if it’s carefully done. ( )

This was pretty much just another history book. Not a compelling read. It seems that superpowers rise and maintain that status by being tolerant of religions, etc. As soon as they become intolerant, they fall like meteors from the sky. The author gave examples of this happening throughout history. ( )

Excellent book. It provides true insight in a field where so much has already been said. The book is well written, and truly informative/useful. ( )

De Amerikaanse Amy Chua, hoogleraar aan de Yale Universiteit en dochter van Chinese immigranten probeert de opkomst en val van hypermachten in de wereldgeschiedenis te verklaren. Haar centrale, uitdagende en originele stelling is dat tolerantie een essentiële voorwaarde was van alle staten die de status van hypermacht bereikt hebben.
Chua onderscheidt en bespreekt zo doorheen de wereldgeschiedenis die rijken die volgens haar de enige hypermachten waren : Het Perzisch-Acheaemenidische rijk, het Romeinse Rijk, China onder de Tang-dynastie, het Mongoolse rijk, het Nederlandse wereldrijk in de 17de eeuw , het Britse rijk in de late 18de en 19 de eeuw en de Verenigde Staten na de val van het communisme.
Ongeacht de enorme verschillen tussen die hypermachten waren ze volgens Chua tijdens hun opgang naar die dominante positie allemaal “buitengewoon pluralistisch en tolerant”. Om anachronistische interpretaties uit te sluiten voegt Chua hier wel aan toe: althans naar de maatstaven van hun tijd. “Tolerantie” heeft voor Chua ook niets te maken met de mate van geweld dat een Rijk gebruikte om die positie te verwerven of andere staten te koloniseren . En al evenmin iets met hedendaagse noties over mensenrechten, of politiek-culturele gelijkheid tussen groepen. Laat staan met cultuurrelativisme. Anders zou je geen enkele oude hypermacht tolerant kunnen noemen. In Chua’s boek is “tolerantie” de “mate van vrijheid die individuen of groepen van verschillende etnische, religieuze, raciale en taalkundige of andere achtergrond wordt vergund om samen te leven, te participeren en vooruit te komen in de maatschappij.”
Chua beschouwt natuurlijk juist die wereldrijken die haar “tolerantie”-stelling zouden moeten illustreren als “Hypermachten” maar ze slaagt er vrij goed in om te argumenteren waarom . Een hypermacht moet duidelijk alle andere gelijktijdige rivalen overtreffen, zij mag noch economisch, noch militair inferieur zijn aan die rivalen en haar macht moet zich uitstrekken over een immens gebied op aarde.
Toch één opmerking bij haar eerder genoemd rijtje van 7 hypermachten: het enorme islamitische rijk van de Abassieden ten tijde van Haroen-al –Rasjid had daar naar mijn mening ook bij gekund. Maar ondanks haar omvang paste dat blijkbaar toch niet goed in haar theorie ? Want volgens Chua waren veel islamitische en christelijk-Europese rijken juist niet tolerant, zeer repressief en vielen ze voortdurend ten prooi aan interne godsdienstoorlogen. Katholiek 16de eeuwse Spanje bv. : de Inquisitie en de religieuze intolerantie die haar moslim- en Joodse bevolking op de vlucht dreef was volgens haar de reden waarom Spanje ondanks haar kolonies nooit uitgegroeid is tot een economische en militair dominerende hypermacht zoals de Verenigde Provinciën en het Britse rijk nadien wel konden.
Chua argumenteert wel uitvoerig waarom ze bv. het Ottomaanse rijk, de Moghols in India en de Chinese Ming-dynastie als “supermachten” beschouwt maar toch niet als “hypermachten”. Ze gebruikt de geschiedenis van die 3 supermachten toch wel onrechtstreeks voor haar stelling door er op te wijzen dat deze rijken niet toevallig ook juist op het toppunt van hun macht stonden toen ze zich het tolerantst tov de verschillende religies en etnieën binnen hun territorium opstelden. En dat hun aftakeling zich ook inzette en doorzette naarmate ze zich steeds intoleranter en repressiever gingen gedragen – zoals dit overigens ook bij de neergang van hypermachten altijd het geval zou zijn. Racistische intolerantie binnen en buiten de eigen staat en brutaal, nietsontziend geweld tegen de bevolking van reeds veroverde gebieden waren belangrijke redenen waarom zowel Nazi-Duitsland als haar As-bondgenoot Keizerlijk Japan in de 20ste eeuw zeer snel verslagen werden en de kans niet kregen om uit te groeien tot een hypermacht.
Chua beschouwt openheid voor immigratie en culturele en religieuze verdraagzaamheid als absolute voorwaarden voor de ontbolstering van een hypermacht. Want de economische impuls teweeggebracht door opname van gekwalificeerde groepen, die juist door andere staten zijn buitengesloten was vaak cruciaal voor hun opgang. Zoals aangetoond wordt door bv. het enorme belang van de voor de Spanjaarden gevluchte émigrés uit de Zuidelijke Nederlanden en de (elders vervolgde) Joden voor de economische bloei van de Nederlandse Republiek. Of zoals de brain-drain van intellectuelen en wetenschappers van nazi-Duitsland naar de VS een enorme economische -militaire stimulans gaf aan dit land. Dit zijn slechts een paar de voorbeelden want in het boek worden heel veel bevolkingsgroepen, religieuze bewegingen en personen genoemd die die stelling moeten demonstreren.
Het boek rond af met een aantal soms wat naïef-moraliserende actuele “lessen van de geschiedenis”. Waarin Chua ook politieke conclusies trekt. Chua kantte zich tegen de militaristische politiek en het intoleranter wordende en immigratie afschrikkende binnenlands beleid van de vorige Amerikaanse president . Ze weegt de kansen af van huidige hypermacht VS en potentiële aankomende hypermachten zoals China, India, de EU die haar plaats zouden kunnen innemen… Waarbij opvalt dat ze sceptisch staat tov de hypermacht-kansen van China omdat dit land afkerig staat tegenover (niet-Chinese) immigranten en daarom het vermogen mist om buitenlands toptalent aan te trekken en vast te houden.
Door haar enorme ambitieuze opzet kan Chua natuurlijk in één boek niet al die heterogene economisch-politieke systemen even grondig uitbenen en haar betoog mist regelmatig toch wat nuance en komt soms wat simplistisch over. Zeker haar historische vergelijkingen of speculatieve projecties. Marxistische historici zouden Chua’s “noodzakelijke voorwaarden” voor de opgang van een hyperrijk ongetwijfeld minder belangrijk achten dan de rol die de veranderende economische “onderbouw” speelt bij machtsverschuivingen - vanaf de 16de eeuw in een kapitalistisch “wereld-systeem”. Of Chua’s voorwaarden eerder als een gevolg dan als een oorzaak zien. Maar dit is slechts een kip/ei-discussie: Chua’s originele en gedurfde boek is toch een aanrader. ( )