Na de Tweede Wereldoorlog namen de nog maar net opgerichte Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens aan. Dertig artikels sommen de basisnoden van ieder mens om mens te zijn op. Ze gaan over welzijn, identiteit, veiligheid en vrijheid. Zeven decennia na het aannemen van de Verklaring worden mensenrechten nog altijd vanuit allerlei hoeken en op allerhande manieren uitgedaagd. Wies De Graeve neemt de handschoen op en presenteert vol overtuiging het alternatief. In Het recht om mens te zijn belijdt hij zijn eigen onomstotelijke geloof in mensenrechten. Hij toont hoe ze ook in deze complexe tijden een bruikbaar moreel kompas zijn om een consequente en menselijke houding aan te nemen in moeilijke dossiers als het hoofddoekendebat, de terreurdreiging, de doodstraf en de vluchtelingencrisis. Aan de hand van zeven concrete thema’s illustreert Wies De Graeve dat mensenrechten geen hol, theoretisch concept zijn, maar dat ze de kracht hebben om de weg te effenen voor meer rechtvaardigheid, gelijkheid en vrijheid.