Dit boek geeft een inkijk in de problemen die een jonge moslim vrouw tegenkomt binnen een streng islamitisch gezien levend in Nederland. Het hoofdpersonage wil gewoon leven als de meeste jonge vrouwen in Nederland maar botst hiermee tegen de traditionele waarden waar vooral haar (weinig geschoolde) moeder aan vast wil houden. ( )

een jeugdig, wat al te groot zwak voor archaïsch taalgebruik, dat stoorde me heel erg. Veel herhalingen, het had korter gekund en grof taalgebruik. Heel soms schrijft ze mooie dingen op (zoals toen haar moeder voorlas, de Turkse spreekwoorden). NRC reviewde het treffend: https://www.nrc.nl/nieuws/2021/03/04/razend-op-het-benepen-milieu-en-zedenpredik... ( )

Het zat er wel in, maar het kwam er niet uit.

--
Het boek had ik in twee dagen uit, maar dat wil niet zeggen dat je er heel makkelijk doorheen komt. Meteen de eerste hoofdstukken word je doodgegooid met zinnen als 'het kind existeert sinds een paar dagen' en 'doch nu een held die met open armen door toegenegen zelootgenoten werd onthaald', later lees je dat ze 'opteerde geen chips te eten'. Haar moeder noemt ze regelmatig Droogstoppel, een vrouw die in geen honderd jaar lijkt op dat karakter van Max Havelaar. Zo in het midden van het boek wordt het taalgebruik iets beter te hachelen, en daar wil ik zelfs toegeven dat ze echt talent heeft, maar het komt niet goed uit de verf.

Hoewel het verhaal nog best aardig is, is meeleven gewoon echt lastig als je weer eens zinnen ziet met belachelijke synoniemen. Verder zie je hier en daar dat ze literaire trucjes wil toepassen, zoals spelen met stijlen en verwijzen naar andere oude literaire werken, maar dat wil niet echt lukken. Bovendien is het verhaal minstens honderd pagina's te lang. Het had de uitgever hier niet misstaan een redacteur met een ruggengraat op te zetten.

Ik gun Lale Gül echt het allerbeste in het leven, maar het meeste gun ik haar nog wel een betere redacteur/uitgever. Mocht ze die gevonden hebben, dan zou ik graag meer van haar willen lezen. ( )

Een jonge vrouw beschrijft op openhartige wijze wat het betekent voor een meisje uit een streng islamitisch milieu om op te groeien in Nederland ( )

Erg tegenvallend boek. Het verhaal is: Een jonge Turkse vrouw verzet zich hevig tegen haar omgeving, haar ouders, haar moeder voornamelijk, de druk van familie, cultuur, godsdienst, onderdrukking.
Ze is ongelukkig en in verzet tegen de normen en waarden di ze krijgt opgelegd, Ze heeft een verschrikkelijke hekel aan haar moeder die van haar een lief, volgzaam, onderdanig moslim-meisje wil maken. Bovendien is ze 20 en wordt het hoog tijd om te trouwen en kinderen te krijgen. Ze draagt wel de haar opgelegde hoofddoek maar woont bij haar Oma om maar een beetje te kunnen ontsnappen. Ze wordt voortdurend gebeld, ge-appt om maar in de gaten te houden waar ze uithangt. Ze gaat verbaal de confrontatie aan, maar ze krijgt het niet voor elkaar om echt te breken met haar omgeving omdat ze dan ook haar Oma verliest en haar kleine zusje. Uiteindelijk zwicht ze, maar het is niet duidelijk hoe, behalve dat ze het uit maakt met haar Nederlandse geliefde.
Ht taalgebruik is ronduit geëxalteerd en bombastisch, alsof ze haar hoog opgeleid zijn wil etaleren. De manier waarop ze over haar ouders praat is niet alleen koud en afwijzend maar ronduit grof. Ze noemt haar moeder Karbonkel (een monster) en haar ouders steevast haar “verwekkers”. Haar kritiek is m.i. Volkomen terecht, jongens en mannen mogen alles en meisjes en vrouwen niks en dat is vastgelegd in de Koran, de islam en de cultuur en volkomen niet- veranderbaar. Ook geeft ze filosofische verhandelingen over maatschappij en religie, niet altijd even navolgbaar of interessant. Ze geeft ook weer hoe ze met vrienden en vriendinnen praat, dat kan zijn dat dat echt taal van d hedendaagse jongeren is, maar ook weer grof en bombastisch. Ze beschrijft hoe ze vrijt met haar vriendje en daar moest zelfs ik van blozen, maar ook daar een soms vreemd taal- en woordgebruik.

Lale Gül is uitgekostst door haar familie, bedreigd op sociale media, ze treedt op in Buitenhof en veel praatprogramma’s. Niemand hoort vanwege een roman zo achterlijk en kwetsend behandeld te worden, maar ik begrijp ook niet goed waarom dit boek inhoudelijk zo hoog scoort. ( )