3.5 rounded up to 4 ( )

Wat je ziet als je wél blijft

Het is goed:de opbouw de taal, de omgeving: een verademing na het vele Nederlandse stadse, de personages geloofwaardig. - De vrouwen hebben geen hoofdrollen, msschien alleen de moeder als afwezige. Als lezer begrijp je de hoofdpersoon het best, daar ken je de gedachten van, krijg je de meeste sympathie voor, daarnaast zo zuiver is hij ook niet door het leveren van nazi-militaria voor de uitoefening van ideeën van rechts-extremisten
Het onderwerp de uitdunning van een dorp, degene die aktie en een goede baan wil gaat naar het westen, (Net als TW zelf/ En ook ik ben ook niet onschuldig aan de urbanisatie) de 'toekomstlozen' blijven achter onder de zorg van Heilige Rita. Als er dan eens wat gebeurt in de grote-gebeurtenisarme omgeving daalt het echt in, geeft het wat reuring en werkt het door bij Paul. die er wel wat van probeert te maken, maar vast zit aan zijn trouw gewoontes, herinneringen, heimwee en gebrek aan lef?
thema:krimpgebied. TW: wat er gebeurt nadat grenzen open zijn en de minister van justitie het laat afweten.
Wat zegt het dat de schrijver dit boek de heilige voor de hopelozen noemt? Hoe kijkt hij naar zijn oud-dorpsgenoten?

Ik werd er bijna somber van, boek gelukt maar niet altijd fijn lezen. Een pendant van boeken die over vastzittende stedelingen gaan die er ook niet in slagen echt iets van het leven te maken. Ik leefde wel zo mee dat ik het jammer voor het dorp vond dat de Chinese restaurantuitbatersfamilie zouden gaan vertrekken. Het carnaval en de droge, praktische Twentse humor waren vrolijke eilandjes.

In het boek lijkt het alsof het een paar decennia na de oorlog is. Maar steeds schrikken er wat landelijke gebeurtenissen.maatregelen ,de moderne zaken me naar het digitale heden. ( )

Dit is nu het vierde boek dat ik lees van Wieringa en het valt me op dat er een kloof gaapt tussen de stijl die hij hanteert, zijn literaire register dus, en de verhaallijnen die hij ontwikkelt. Wat dat eerste betreft, staat het voor mij buiten kijf: Wieringa is absoluut een literaire grootmeester; zijn schrijfstijl is weergaloos, erg trefzeker in het scheppen van sfeer en ook zeer inventief in het aanwenden van een specifieke woordenschat (misschien zelfs een ietsje té). Maar dan de verhaallijnen: ik heb de indruk dat hij wel ongeveer weet waarover hij wil schrijven, maar dat het hem niet zoveel kan schelen als die verhaallijn verschuift, soms helemaal uit beeld wegschuift en ook abrupt tot een einde komt. Dat was zo in “Dit zijn de namen” en “de dood van Murat Idrissi”, en ook hier weer.
‘De Heilige Rita’ focust op een 50-jarige man, Paul Krüzen, die een redelijk troosteloos bestaan leidt samen met zijn oude vader, in Mariënveen, in het oosten van Nederland, vlakbij de grens met Duitsland. Die perifere ligging staat meteen symbool voor het relatief afgezonderd bestaan van de hoofdfiguur en zijn directe omgeving: het dorp is leeggelopen (“wel een wolf maar geen pinautomaat”), en in de plaats loopt het vol met Chinezen, Russen, Polen, enz. In zekere zin is Mariënveen dus ingehaald door de moderne, geglobaliseerde wereld. Maar in de ogen van Paul versterkt dat alleen maar zijn isolement. Alleen het Filippijnse hoertje Rita, in een club aan de Duitse kant van de grens, biedt hem nog soelaas. Wieringa vertelt het verhaal in een complexe opeenvolging van flashbacks die ook de persoonlijke tragedie achter Paul duidelijk maakt (vooral het verlies van zijn moeder).
Naarmate de roman vordert, verhoogt het troosteloze gehalte van het verhaal. Wieringa zet het beeld van een verdwijnende wereld, waarin individuen die zich niet aanpassen gedoemd zijn ten onder te gaan, stilistisch prachtig in de verf. De heilige Rita, patrones van de hopeloze gevallen, is meteen ook zowel een verwijzing naar het oudere hoertje, als naar Paul en nog meer naar zijn vriend Hedwiges. Rond die laatste is er op het eind een dramatische ontwikkeling die plots vaart steekt in het verhaal. Maar dan breekt het af. Dus nogmaals: literair is dit vuurwerk op niveau, maar als verhaal blijft het een beetje hangen. ( )

Het boek speelt van juni tot en met 7 augustus 2017.
De hoofdpersoon Paul is van 20-7-1967.
Er zijn veel flashbacks, waaronder het neerstorten van een Oekraïens sproeivliegtuigje dat net over de grens, in Nederland terechtkomt. Dat roept herkenning bij me op. Internetraadpleging levert alleen Matthias Rust op die in 1987 van Duitsland naar het Rode Plein in Moskou vloog.

Belangrijke anderen zijn voor Paul 3 of 4 klasgenoten en andere dorpelingen; zijn moeder; zijn vader en een hoertje, net over de grens. Het trekken naar of juist vermijden van deze personen geeft veel dynamiek in het verhaal en in de 2e helft veel spanning.
Het mooiste zinnetje: Paul keek rond, zijn ziel vloog als een musje tegen het raam.
Een ander: ik eruit en zij erin.

Het taalgebruik is prachtig. De sfeer wordt goed geschetst. ( )

VK**** DS***NRC*****CE***Humo**** VPRO Focus Top10 2017