De Nederlandse Laura Broekhuysen verhuist met haar IJslandse man en haar jonge dochtertje naar een verlaten fjord in de buurt van Reykjavik. In dit boek(je) beschrijft zij - zoals de ondertitel al zegt - haar eerste jaar daar, van winter tot winter. Nu kunnen dit soort boeken een hoog en-toen-en-toen-gehalte aannemen, of juist doorslaan naar de humoristsche zijde, maar het sterke aan dit boek is dat de stijl geheel eigen, uniek is. Tegen het poëtische aan eigenlijk, maar zonder te zweverig te worden. Altijd blijven de verhalen, in korte hoofdstukjes, klein. Maar groots in hun kleinheid. Het gaat over sfeer, observaties, natuur, met als luchtige ondertoon de vroegwijze opmerkingen en observaties van haar jonge dochter. Ik vond het heel knap hoe Broekhuysen in een paar pennenstreken een sfeer neer kan zetten, en mij als het ware zo betoverde dat het steeds was alsof ik ook daar was, in dat verlaten fjord, met de buurmannen die allemaal Jón heten, langsvliegende bevroren beekjes, de vogels, en het grijze buurhuis, dat ineens vanuit het niets opdook. ( )