BEL RIA; Sheila Burnford

Niemand kende de werkelijke naam van de hond, een naam die een zigeunerin hem moest hebben gegeven. Sinclair, ondergedompeld in de chaos van de evacuatie uit Frankrijk, dicht zelfs niet aan een naam; het dier had hem eenvoudig nodig, dus gaf hij het alle hulp waartoe hij in staat was. MacLean, op de torpedojager Tertian , noemde hem Ria, maar in de Hooglanden, waar hij vandaan kwam, heetten alle teefjes Meg en alle reuen Ria. Terwijl in het door de oorlog geteisterde Plymouth de oude mevrouw Tremorne... och, ze deed haar best, en ze koos ten slotte de naam Bel, omdat de hond daar het geestdriftigst op reageerde. Voor de hond was dit alles uiteraard van weinig belang. Hij zelf wist heel goed wie en wat hij was, en dat was dat. Hij was gehoorzaam, trouw, en ook toegenegen aan diegenen die zijn aanhankelijkheid verdienden. Maar onveranderlijk bleef hij zichzelf. De hond veranderde niet, maar wel de mensen om hem heen - en meestentijds in hun voordeel. Dit verhaal is anders dan de meeste andere dierverhalen. De mensen erin zijn ontroerend echt. Zij leven, en hun wankele pad naar het geluk maakt het geheel tot hartverwarmende lectuur.

DE JONGENS UIT BRAZILIË; Ira Levin

De man in het wit legde zijn gouden sigarettenkoker neer. "Laten we nu ter zake komen, jongens... Vierennegentig mannen moeten de komende twee en een half jaar op of omstreeks een bepaalde datum sterven.., hun dood is de laatste stap in een operatie waarvoor ik en de leiders van de Kameradenorganisatie ons vele jaren ontzaglijke inspanningen hebben getroost... De bestemming van het Arische ras.., zal vervuld worden als de operatie slaagt, en zal niet vervuld worden als de operatie mislukt." Aldus een paar zinnen uit het begin van de huiveringwekkende nieuwe roman van Ira Levin. Wie zijn deze vierennegentig mannen? Van welk belang zouden ze kunnen zijn voor de moordenaars: zes voormalige SS-ers, die vanuit Zuid-Amerika worden uitgezonden door de meest gezochte nog in leven zijnde nazi? In een wedloop tegen de tijd moet de bejaarde nazi-jager Yakov Liebermann een antwoord zien te vinden op deze vragen en een duivels plan verhinderen. Een briljant uitgewerkte roman vol onverwachte wendingen, die de lezer het griezelige gevoel geeft dat het eigenlijk best allemaal zo gebeurd zou kunnen zijn.

DE GOUDEN SCHOENTJES; Vicky Baum

Dansen - dat woord oefent een welhaast magische aantrekkingskracht uit op de kleine Weense Kati Milenz. En ten slotte zal de dans ook haar leven bepalen. De wereld van het ballet wordt de hare, zij het in Barcelona, in Parijs of in New York. Ze moet evenwel een lange, moeilijke weg afleggen voor uit haar de beroemde "Katja Milenkaja" geworden is. De intriges en de vaak tot aan de rand van totale uitputting voerende training verdringen het donderende applaus naar de achtergrond, maar niet de diepe teleurstelling en de eenzaamheid die op overborrelende hartstochten volgen. Uiteindelijk rest haar in dat gejaagde, harde bestaan slechts één rustpunt - haar man. Doch het huwelijk loopt gevaar. Ook daar schijnt de magische kracht van de dans sterker te zijn... Met als uitgangspunt de zenuwslopende tijd vlak voor een première, ontrolt zich in terugblikken - van de jaren twintig tot in de tegenwoordige tijd - het noodlot van een groot kunstenares; een verslag van een leven dat de lezer door zijn bonte afwisseling en intensiteit in ademloze aandacht houdt.

BIJ DE OLIFANTEN; Iain en Oria Douglas-Hamilton

"Een reusachtig wijfje met o-vormig gebogen slagtanden kwam hals-over-kop om de struik heen aanzetten. Zonder een kik te geven of een moment de pas in te houden stootte ze haar slagtanden tot aan het tandvlees in de carrosserie van de Land-Rover..." Vijf jaar leefde Iain Douglas-Hamilton tussen de vierhonderd vijftig olifanten van het nationale park Manyara in Tanzania. Wat begon als een zuiver wetenschappelijk onderzoek liep al gauw uit op een reeks buitengewone Afrikaanse avonturen. Hij bivakkeerde in het bosland tussen boomklimmende leeuwen, werd onder de voet gelopen door een neushoorn en volgde, zowel te voet als vanuit de lucht, de olifanten radiografisch. Hij zag olifantemoeders hun baby's grootbrengen, en koeien en stieren toesnellen om getroffen en stervende soortgenoten bij te staan. Hij leerde olifanten zoals de grote matriarch Boadicea, de vier angstaanjagende Torone-zusters en de vriendelijke Virgo kennen (en respecteren). Hij leerde ook het leuke meisje met "lang donker haar en schuine, bijna oosterse ogen" kennen (en liefhebben), een meisje dat het comfort van de beschaving opgaf om hem met zijn werk te helpen. Het boek dat zij samen geschreven hebben is overal enthousiast ontvangen.

Bron: Readers digest 84