Chansons zijn de beste momentopnames van een tijdperk, ze vormen een onvervangbaar werkinstrument voor een historicus.

In het algemeen is het een prijzenswaardige zaak om je enthousiasme over iets niet voor jezelf te houden, maar het te delen met anderen, natuurlijk met het doel bij die anderen dezelfde passie te doen oplaaien. Er is al te veel grijs, en wat pigment mag er dus best zijn. Alleen, met dat enthousiasme moet je tegelijk ook een beetje opletten: als je ermee overdrijft, dan schiet je boodschap soms wel eens het doel voorbij. Dat gevoel had ik, bij het lezen van dit boek. Op Van Loo's enthousiasme voor Frankrijk, en het Franse chanson in het bijzonder, ga ik niks afdingen: dat is duidelijk authentiek en zeer gefundeerd. En ik steek niet onder stoelen of banken dat ik zelf zeker ook wel een liefhebber (geen kenner) van het "schone Franse lied" ben; ik beken dat ik in een onbewaakt ogenblik wel eens een oude kraker durf opzetten en meezingen, tot ik kordaat door mijn kinderen tot de orde wordt geroepen. Alle gekheid op een stokje, Van Loo probeert ons in dit boek een geschiedenis van Frankrijk te verkopen geïllustreerd aan de hand een geschiedenis van het chanson, of is het omgekeerd? Dat is me niet helemaal duidelijk. Tegelijk biedt hij ons een gegidste wandeling langs cruciale plaatsen in Parijs, cruciaal voor de Franse geschiedenis en/of het chanson. Enfin, onze hyper-francofiele gids heeft wat teveel in dit boekje willen stoppen, en daardoor is het een overzicht zonder veel diepgang geworden. Uiteraard staat er een massa informatie in, maar de vis verdrinkt er een beetje in; regelmatig blijf je op je honger zitten. Een gemiste kans dus. Wat niet wegneemt dat ik dit boekje toch graag heb gelezen: het is vooral de herkenning van die fantastische liederen (naast een hele hoop rommel) uit vervlogen tijden, die het leesplezier uitmaken. ( )