Este tópico está presentemente marcado como "inativo" —a última mensagem tem mais de 90 dias. Reative o tópico publicando uma resposta.
1FAMeulstee
Een plek om over deze magistrale Duitse serie te praten, die ter sprake kwam in Wat lees jij nu?.
2BartGr.
Oké, een eerste vraag aan de echte Heimatadepten. Ik heb jaren geleden Heimat 2 gezien en was erg onder de indruk. Heimat 1 is er om één of andere reden nooit van gekomen, maar de officiële opening (woehoe!) van deze thread is een goede motivatie om er eindelijk mijn tanden in te zetten. Ik twijfel echter over Heimat 3. Heeft de serie hetzelfde niveau als haar twee voorgangers? Familie en vrienden die heel de serie gezien hebben, lijken minder enthousiast en ook de kritieken waren, zover ik me kan herinneren, gemengd.
3FAMeulstee
Ik vond zelf de tweede serie de mooiste. Toen ik na Heimat 2 Heimat 1 weer bekeek, ergerde ik me licht aan de inconsistenties (andere acteurs en verschillen in het verhaal).
Heimat 3 was, wat mij betreft, inderdaad minder als Heimat 2, maar nog altijd zeer goed om aan te zien.
Heimat 3 was, wat mij betreft, inderdaad minder als Heimat 2, maar nog altijd zeer goed om aan te zien.
4marieke54
Ik zag alleen serie 1 en vond het prachtig. Vandaag start ik met herbekijken van deze serie. Ben niet echt "beeindrückt" door de eventuele mindere kwaliteit van serie 3.
Vraag me af nabijheid in tijd hier een rol speelde: toen deze serie op tv kwam was hij praktisch contemporain. Dat vinden geschiedenis- of nostalgiafreaks altijd minder.
Inmidddels zijn we wel weer 10 jaar verder en gaat ook serie 3 over zaken die tot de geschiedenis zijn gaan behoren. Zestienjarige Duitsers, kinderen van Ossies, hebben de DDR-tijd alleen van horen zeggen. Bizar!
Ik zou het een kans geven Bart. En ook al is het minder, het schudt im elk geval je referentiekaders weer eens lekker op. (Nee, dat geldt niet voor alles.)
Hardstikke goed Anita, dat je de lijnen alvast hebt opengegooid!
Vraag me af nabijheid in tijd hier een rol speelde: toen deze serie op tv kwam was hij praktisch contemporain. Dat vinden geschiedenis- of nostalgiafreaks altijd minder.
Inmidddels zijn we wel weer 10 jaar verder en gaat ook serie 3 over zaken die tot de geschiedenis zijn gaan behoren. Zestienjarige Duitsers, kinderen van Ossies, hebben de DDR-tijd alleen van horen zeggen. Bizar!
Ik zou het een kans geven Bart. En ook al is het minder, het schudt im elk geval je referentiekaders weer eens lekker op. (Nee, dat geldt niet voor alles.)
Hardstikke goed Anita, dat je de lijnen alvast hebt opengegooid!
5marieke54
Mijn eerste (grote) verrassing:
Tijdens herbekijken van 1/1 (Fernweh 1919-1928) realiseerde ik me een reden waarom deze serie destijds zo diep binnenkwam: de muziek. Dus wachtte ik de aftiteling even af. En wat schetste mijn verbazing toen ik zag dat degene die deze muziek componeerde Nikos Mamangakis heet.
Een Griek! Iemand uit dat volk dat muzikaliteit, politiek en gevoel voor tragedie in de genen heeft.
Het internet vertelt nog: een Kretenzer zelfs, afkomstig uit Rethymnon (waar ik anderhalve week terug nog prachtige muziek kocht), die heel veel Griekse dingen gemaakt heeft, en daarnaast in Duitsland werkt.
De muziek voor Heimat was zijn grootste compositie: 20 uur muziek! Er is een CD.
(Voor discografie en biografie: http://www.nikosmamangakis.com )
Tijdens herbekijken van 1/1 (Fernweh 1919-1928) realiseerde ik me een reden waarom deze serie destijds zo diep binnenkwam: de muziek. Dus wachtte ik de aftiteling even af. En wat schetste mijn verbazing toen ik zag dat degene die deze muziek componeerde Nikos Mamangakis heet.
Een Griek! Iemand uit dat volk dat muzikaliteit, politiek en gevoel voor tragedie in de genen heeft.
Het internet vertelt nog: een Kretenzer zelfs, afkomstig uit Rethymnon (waar ik anderhalve week terug nog prachtige muziek kocht), die heel veel Griekse dingen gemaakt heeft, en daarnaast in Duitsland werkt.
De muziek voor Heimat was zijn grootste compositie: 20 uur muziek! Er is een CD.
(Voor discografie en biografie: http://www.nikosmamangakis.com )
6marieke54
Het zwart-wit van 1/1 vond ik zeer sfeervol. Ik begreep de logica achter het wisselen met kleur niet zo goed.
Behalve dan dat het iets met je brein doet waardoor je aandacht verscherpt. Dat je je niet helemaal mee laat voeren met het gebeuren in en om Schabbach maar ook een beetje "op afstand" blijft. Kijkt: wat is er aan de hand (steeds meer, onder dat gemütliche oppervlak, maar het gaat langzaam).
Eduard herinnerde ik me, en ook die mafkeutel op die fiets en het jongetje met het ene oog. Zelfs Paul.
Maria dus niet. Ik heb goed op haar gelet: dit is de vrouw die door het noodlot gemokerd gaat worden. Een vriendelijke vrouw, met een opgewekte heldere uitstraling.
De mooiste mens vond ik de smid, de vader van Eduard en Paul. Wat een rol!
Behalve dan dat het iets met je brein doet waardoor je aandacht verscherpt. Dat je je niet helemaal mee laat voeren met het gebeuren in en om Schabbach maar ook een beetje "op afstand" blijft. Kijkt: wat is er aan de hand (steeds meer, onder dat gemütliche oppervlak, maar het gaat langzaam).
Eduard herinnerde ik me, en ook die mafkeutel op die fiets en het jongetje met het ene oog. Zelfs Paul.
Maria dus niet. Ik heb goed op haar gelet: dit is de vrouw die door het noodlot gemokerd gaat worden. Een vriendelijke vrouw, met een opgewekte heldere uitstraling.
De mooiste mens vond ik de smid, de vader van Eduard en Paul. Wat een rol!
7boekendief
Tja...Heimat....
Sedert enkele maanden ben ik in het bezit van alle reeksen, en sedert enkele weken, mede dankzij het miezerige weer in augustus startte ik ook het bekijken ervan. Ik ben nog ´bezig` met reeks 1. Heb kennis gemaakt met opa en oma, de teruggekeerde oorlogszoon, de liefjes en (aanstaande) echtgenote(s)n, de kleinkinderen en de liefjes en echtgenote(s)n ook daar weer van...
De serie beroert me, ligt het aan de zachte sfeervolle zwart-witbeelden, de muziek, de natuuropnames, de schaarse dialogen...ik weet het (nog) niet.
Wat me heel erg bijbleef is de uurwerkmaker. Hij zit met een witte jas te werken, ellebogen hoog boven de tafel, een ´loep` in het oog. Mijn papa is ook uurwerkmaker. Dat beeld van die werkende man, met witte stofjas, de zwarte strenge loep in het ene oog en de ellebogen hoog opgetrokken op de werktafel is een beeld dat ik jarenlang dagelijks zag. Mijn papa werkt nog steeds, maar een pak minder dan vroeger.
Uurwerken gooien we nu ook gewoon weg als ze stuk zijn. Ondenkbaar was dat in de zeventiger jaren....
Misschien is die serie juist daarom zo waardevol. Je ziet een beeld, je herkent een situatie uit je eigen familieverleden, en plots weet je het: dit is een topserie, die wil ik van het begin tot het einde uitkijken.
Nu ik dit hier aan het schrijven ben weet ik: straks kijk ik nog een aflevering of twee. Manlief is werken, de dochter komt pas laat uit school want die zijn op uitstap en ik heb een lokale vrije dag!! Kopje thee erbij...Heerlijk!
Sedert enkele maanden ben ik in het bezit van alle reeksen, en sedert enkele weken, mede dankzij het miezerige weer in augustus startte ik ook het bekijken ervan. Ik ben nog ´bezig` met reeks 1. Heb kennis gemaakt met opa en oma, de teruggekeerde oorlogszoon, de liefjes en (aanstaande) echtgenote(s)n, de kleinkinderen en de liefjes en echtgenote(s)n ook daar weer van...
De serie beroert me, ligt het aan de zachte sfeervolle zwart-witbeelden, de muziek, de natuuropnames, de schaarse dialogen...ik weet het (nog) niet.
Wat me heel erg bijbleef is de uurwerkmaker. Hij zit met een witte jas te werken, ellebogen hoog boven de tafel, een ´loep` in het oog. Mijn papa is ook uurwerkmaker. Dat beeld van die werkende man, met witte stofjas, de zwarte strenge loep in het ene oog en de ellebogen hoog opgetrokken op de werktafel is een beeld dat ik jarenlang dagelijks zag. Mijn papa werkt nog steeds, maar een pak minder dan vroeger.
Uurwerken gooien we nu ook gewoon weg als ze stuk zijn. Ondenkbaar was dat in de zeventiger jaren....
Misschien is die serie juist daarom zo waardevol. Je ziet een beeld, je herkent een situatie uit je eigen familieverleden, en plots weet je het: dit is een topserie, die wil ik van het begin tot het einde uitkijken.
Nu ik dit hier aan het schrijven ben weet ik: straks kijk ik nog een aflevering of twee. Manlief is werken, de dochter komt pas laat uit school want die zijn op uitstap en ik heb een lokale vrije dag!! Kopje thee erbij...Heerlijk!
8BartGr.
Juist terug uit de FNAC (de grote boeken- en CD/DVD-winkel in Antwerpen): rekken vol dwaze TV-series maar geen Heimat 1. Pfff, dan maar online bestellen. En ik had me zo verheugd op een weekendje Duits amusement. Schade.
9yvoseule
De serie is nog steeds te koop bij de Volkskrant en volgens mij ook bij de VPRO. Dus wellicht is dat een manier. Ik heb hem gekocht voor manlief. Ik had hem toen erg snel binnen. vr. gr Yvonne
10marieke54
Goeie tip Yvonne, bij de Volkskrant is hij ook het goedkoopst (leerde een rondje onderzoek).
Voorlopig heb ik hem zelf nog van de bibliotheek, maar bevroed dat ik hem uiteindelijk wel zal aanschaffen.
Zag inmiddels 4 afleveringen, nu was ik heel erg getroffen door de camerabeweging/het standpunt van de camera of hoe zeg je dat goed. Hoe je dan weer van uit de lucht, dan weer vanuit een persoon, dan weer vanuit de verte deel hebt aan het gebeuren. Die twee wandelaars (Maria en Anton) op de horizon, met dat hondje achter hen aan. Die electriciteitsbekabelaar die vanaf het dak de straten inroept dat in dit huis een kindje aan dysenterie is doodgegaan. De kippen die druk kakelend en wijzend bij het lijk van de marter in de martelval staan. Die schwung over de groen-gele velden. Enz., enz. Prachtig gedaan. Tot in de kleinste details ingeleefd.
In de aftiteling zag ik dat mijn held, Matthias de smid, dood is. Matthias (maar ook Katharina) die mij zo doet denken aan mensen van het dorp van mijn jeugd. Wat geweldig voor zijn nabestaanden om hem in deze serie zo bij zich te hebben.
Maria en de heer Wohlleben hebben elkaar nu gevonden. Vanavond verder.
Voorlopig heb ik hem zelf nog van de bibliotheek, maar bevroed dat ik hem uiteindelijk wel zal aanschaffen.
Zag inmiddels 4 afleveringen, nu was ik heel erg getroffen door de camerabeweging/het standpunt van de camera of hoe zeg je dat goed. Hoe je dan weer van uit de lucht, dan weer vanuit een persoon, dan weer vanuit de verte deel hebt aan het gebeuren. Die twee wandelaars (Maria en Anton) op de horizon, met dat hondje achter hen aan. Die electriciteitsbekabelaar die vanaf het dak de straten inroept dat in dit huis een kindje aan dysenterie is doodgegaan. De kippen die druk kakelend en wijzend bij het lijk van de marter in de martelval staan. Die schwung over de groen-gele velden. Enz., enz. Prachtig gedaan. Tot in de kleinste details ingeleefd.
In de aftiteling zag ik dat mijn held, Matthias de smid, dood is. Matthias (maar ook Katharina) die mij zo doet denken aan mensen van het dorp van mijn jeugd. Wat geweldig voor zijn nabestaanden om hem in deze serie zo bij zich te hebben.
Maria en de heer Wohlleben hebben elkaar nu gevonden. Vanavond verder.
11boekendief
Ik heb de aflevering ´Hermannchen` uitgekeken. Aangezien deze persoon een volledige aflevering naar hem genoemd krijgt ga ik ervan uit dat hij een grote rol doorheen de volledige kroniek speelt.
Hermann is geen klein baazeke meer. Hij botst met mama, met de oude vertrouwde regels, met de opvattingen van lang vervlogen tijd. Heel herkenbaar allemaal en zoals blijkt, duidelijk een probleem van álle tijden. Deze herkenbaarheid biedt troost.....
Ik ben heel erg benieuwd naar hoe het hem verder zal vergaan. Het doet deugd dat de afleveringen steeds meer kleuren gaan vertonen. Het omswitchen van zwart-wit naar kleur krijgt steeds meer betekenis.
De zwart-witbeelden vond ik altijd iets mistroostigs hebben.
De mooie natuur en de vergezichten in de eerste afleveringen moesten toch een beetje inboeten aan sfeer....Ik heb het liever een beetje kleurrijker :)
In afwachting naar hoe het Hermannchen verder vergaat,
Vriendelijke groet!
Hermann is geen klein baazeke meer. Hij botst met mama, met de oude vertrouwde regels, met de opvattingen van lang vervlogen tijd. Heel herkenbaar allemaal en zoals blijkt, duidelijk een probleem van álle tijden. Deze herkenbaarheid biedt troost.....
Ik ben heel erg benieuwd naar hoe het hem verder zal vergaan. Het doet deugd dat de afleveringen steeds meer kleuren gaan vertonen. Het omswitchen van zwart-wit naar kleur krijgt steeds meer betekenis.
De zwart-witbeelden vond ik altijd iets mistroostigs hebben.
De mooie natuur en de vergezichten in de eerste afleveringen moesten toch een beetje inboeten aan sfeer....Ik heb het liever een beetje kleurrijker :)
In afwachting naar hoe het Hermannchen verder vergaat,
Vriendelijke groet!
12marieke54
Ik ben nu toe aan aflevering Hermänchen, die alweer de periode 1955-56 bestrijkt. De laatste aflevering die ik zag, der Amerikaner, ging over Paul, die na meer dan 20 jaar terugkeerde in Shabbach en zich daar opstelde als Sinterklaas. Paul, die voor Maria en zijn ouders het leven tot een verschrikkelijk raadsel had gemaakt, bleek een oppervlakkige, rijke en joviale middelbare heer te zijn geworden die het raadsel afdeed met “het moest misschien zo zijn omdat ik jullie nu beter kan helpen”. Waarmee Maria uiteraard geen genoegen nam.
Wat ook opviel op de achtergrond in deze aflevering was de niet aflatende stroom stedelingen die met kinderwagens en bolderkarren vol ruilartikelen het platteland afstroopte op zoek naar voedsel. En dan ineens de scène met Wiegand, in kleur, die wel heel geweldig in de spullen is komen te zitten. Prachtig gedaan.
Katharina (oma), het geweten van het dorp, is gestorven. Zij was, nadat al heel vroeg neef Fritz de communist was afgevoerd naar het concentratiekamp, de enige die boze en kritische dingen zei over de Nazi’s.
Ik vraag me af: was dit echt zo in die tijd. Ging zo’n heel dorp zo maar mee met het nationaal-socialisme. Was er geen discussie? Waren er geen grote morele dilemma’s, gewetensconflicten? Zag iedereen alleen maar de economische verbetering die het Hitlerregime bracht?
De enige “afwijkelingen” zijn genoemde Fritz en een Joodse bovenbuurman van Robert en Paulienchen, van wie we horen dat bij hem de ruiten zijn ingegooid. En verder komt nog ter sprake een Joodse bankier, van wiens geld Eduard en Lucie hun villa financieren.
Dat is alles.
Ik kan dit ook moeilijk rijmen met het geweldige verwerkingsproces dat in Duitsland na WO II in gang is gezet. Of zie ik het verkeerd en verklaart dit juist alles over de enormiteit van dit verwerkingsproces? Misschien bieden de volgende afleveringen enig uitsluitsel.
Mijn tempo van kijken is ernstig vertraagd doordat mijn vakantie voorbij is. Maar dat is niet slecht: deze serie heeft tijd en ruimte nodig.
Ik bestelde de serie (1, 2 & 3) bij de Volkskrant en had hem net binnen een week in huis. Serie 4, over de vrouwen van Shabbach, zit er niet bij. Die bestel je het goedkoopst bij de MediaMarkt.
Verder ontdekte ik nog dat er in 2004 een grote discussie per e-mail was over de serie: http://www.heimat123.net .
Boekendief, wij gaan door!
Een hartelijke groet van Marieke
Wat ook opviel op de achtergrond in deze aflevering was de niet aflatende stroom stedelingen die met kinderwagens en bolderkarren vol ruilartikelen het platteland afstroopte op zoek naar voedsel. En dan ineens de scène met Wiegand, in kleur, die wel heel geweldig in de spullen is komen te zitten. Prachtig gedaan.
Katharina (oma), het geweten van het dorp, is gestorven. Zij was, nadat al heel vroeg neef Fritz de communist was afgevoerd naar het concentratiekamp, de enige die boze en kritische dingen zei over de Nazi’s.
Ik vraag me af: was dit echt zo in die tijd. Ging zo’n heel dorp zo maar mee met het nationaal-socialisme. Was er geen discussie? Waren er geen grote morele dilemma’s, gewetensconflicten? Zag iedereen alleen maar de economische verbetering die het Hitlerregime bracht?
De enige “afwijkelingen” zijn genoemde Fritz en een Joodse bovenbuurman van Robert en Paulienchen, van wie we horen dat bij hem de ruiten zijn ingegooid. En verder komt nog ter sprake een Joodse bankier, van wiens geld Eduard en Lucie hun villa financieren.
Dat is alles.
Ik kan dit ook moeilijk rijmen met het geweldige verwerkingsproces dat in Duitsland na WO II in gang is gezet. Of zie ik het verkeerd en verklaart dit juist alles over de enormiteit van dit verwerkingsproces? Misschien bieden de volgende afleveringen enig uitsluitsel.
Mijn tempo van kijken is ernstig vertraagd doordat mijn vakantie voorbij is. Maar dat is niet slecht: deze serie heeft tijd en ruimte nodig.
Ik bestelde de serie (1, 2 & 3) bij de Volkskrant en had hem net binnen een week in huis. Serie 4, over de vrouwen van Shabbach, zit er niet bij. Die bestel je het goedkoopst bij de MediaMarkt.
Verder ontdekte ik nog dat er in 2004 een grote discussie per e-mail was over de serie: http://www.heimat123.net .
Boekendief, wij gaan door!
Een hartelijke groet van Marieke
13marieke54
11.25 uur: laatste aflevering van Heimat 1 gezien,
"Das Fest der Lebenden und der Toten".
Even laten bezinken voor ik aan Heimat 2 begin.
"Das Fest der Lebenden und der Toten".
Even laten bezinken voor ik aan Heimat 2 begin.
14marieke54
Nu het afgelopen is geeft het een beetje een kaal gevoel.
De bewoners van het denkbeeldige dorpje Schabach in de Hunsrück werden in nog geen maand tijd goede bekenden van me. Een aantal zijn er nu dood:
de monumentale grootouders Matthias en Katharina (de andere grootvader, schreeuwlelijk Wiegand - en zijn vrouw – ook?).
Otto, Maria’s grote liefde.
Wilfried, broer van Maria, de enige echte engerd.
En ook de geweldige Eduard en Lucy (http://reinder.rustema.nl/heimat/pictures/graveyard/pages/page_4.html ), en hun zoontje Horstchen (Lucy: “Had hij net op school nog een tien gehaald voor wiskunde, stuit hij op een trapmijn”).
Ook Robert, de klokkenmaker, de man van Pauline.
In de laatste aflevering stierven Maria en Glasisch, die ik zo onterecht ooit “die mafkeutel op de fiets” noemde. Hij werd de tegenhanger van Paul. Beiden kwamen geestelijk gewond uit de Grote Oorlog. Paul die niet meer kon aarden in het dorp verdween de wijde wereld in en werd een succesvolle Amerikaan. Glasisch bleef, kreeg het ene na het andere klusje / baantje toebedeeld tot hij “vastigheid” vond als bewaker in het optisch bedrijf van Anton. Deze gesjochten jongen werd de chroniqueur van het dorp.
In het laatste deel waren ze allemaal weer even aanwezig, de doden en de levenden. Behalve Matthias, die tijdens de opname ook in het echt dood was.
Ik vond het een prachtige reeks. De allereerste afleveringen en de mega-aflevering “Hermänchen” vond ik het mooist.
Er valt heel veel over te zeggen. Maar ik was al zo veel aan het woord.
De bewoners van het denkbeeldige dorpje Schabach in de Hunsrück werden in nog geen maand tijd goede bekenden van me. Een aantal zijn er nu dood:
de monumentale grootouders Matthias en Katharina (de andere grootvader, schreeuwlelijk Wiegand - en zijn vrouw – ook?).
Otto, Maria’s grote liefde.
Wilfried, broer van Maria, de enige echte engerd.
En ook de geweldige Eduard en Lucy (http://reinder.rustema.nl/heimat/pictures/graveyard/pages/page_4.html ), en hun zoontje Horstchen (Lucy: “Had hij net op school nog een tien gehaald voor wiskunde, stuit hij op een trapmijn”).
Ook Robert, de klokkenmaker, de man van Pauline.
In de laatste aflevering stierven Maria en Glasisch, die ik zo onterecht ooit “die mafkeutel op de fiets” noemde. Hij werd de tegenhanger van Paul. Beiden kwamen geestelijk gewond uit de Grote Oorlog. Paul die niet meer kon aarden in het dorp verdween de wijde wereld in en werd een succesvolle Amerikaan. Glasisch bleef, kreeg het ene na het andere klusje / baantje toebedeeld tot hij “vastigheid” vond als bewaker in het optisch bedrijf van Anton. Deze gesjochten jongen werd de chroniqueur van het dorp.
In het laatste deel waren ze allemaal weer even aanwezig, de doden en de levenden. Behalve Matthias, die tijdens de opname ook in het echt dood was.
Ik vond het een prachtige reeks. De allereerste afleveringen en de mega-aflevering “Hermänchen” vond ik het mooist.
Er valt heel veel over te zeggen. Maar ik was al zo veel aan het woord.
15BartGr.
Vandaag de eerste drie afleveringen van Heimat 1 gezien en diep onder de indruk. Het liefst zou ik hier en nu mijn boeltje pakken en richting Hunsrück afreizen, maar goed, dat zit er niet in. Als ersatz het volgende, zeer voorlopige lijstje:
Favoriete peronages: vader Matthias en moeder Katharina.
Meest onsympathieke personage: Wilfried Wiegand waarschijnlijk, hoewel Luci me ook flink op de zenuwen werkt.
Leukste scene: Française op paard ("mein klein Pferdchen") op weg naar Berlijn.
Favoriet citaat: "Alles auf pump. Das werden wir Mal zahlen müssen" (Alles op de pof. Daar gaan we de rekening voor krijgen).
Favoriete muziek: de openingsriedel (als ik zo onrespectvol mag zijn). Over noodlottige muziek gesproken; een serie die zo begint, kan niet goed aflopen.
Belangrijkste vraag: waarom gaat Paul weg? Maar misschien is daar geen goed antwoord op.
Favoriete peronages: vader Matthias en moeder Katharina.
Meest onsympathieke personage: Wilfried Wiegand waarschijnlijk, hoewel Luci me ook flink op de zenuwen werkt.
Leukste scene: Française op paard ("mein klein Pferdchen") op weg naar Berlijn.
Favoriet citaat: "Alles auf pump. Das werden wir Mal zahlen müssen" (Alles op de pof. Daar gaan we de rekening voor krijgen).
Favoriete muziek: de openingsriedel (als ik zo onrespectvol mag zijn). Over noodlottige muziek gesproken; een serie die zo begint, kan niet goed aflopen.
Belangrijkste vraag: waarom gaat Paul weg? Maar misschien is daar geen goed antwoord op.
16FAMeulstee
vanavond op Nederland 2 is Heimat 3 begonnen, ik zit er nu naar te kijken.
17boekendief
Tja, ik schaam me een beetje. Heb in de tussentijd geen aflevering van Heimat meer gezien....Te weinig vrije tijd, te weinig rust om er eens lekker voor te gaan zitten, en nu groeit de angst dat ik niet zo goed meer zal kunnen volgen...
Enfin, ik ga alvast de komende dagen proberen wat tijd vrij te maken. Dat moet lukken en dan schrijf ik hier weer een kort verslagje neer. Het is een leuk idee om hier telkens je favoriete persoon neer te pennen. Aanvankelijk had ik het erg voor de moeder, nu ze er niet meer is lijkt Hermännchen me een sympathieke knul. Zo menselijk neergezet.
Groet!!
Enfin, ik ga alvast de komende dagen proberen wat tijd vrij te maken. Dat moet lukken en dan schrijf ik hier weer een kort verslagje neer. Het is een leuk idee om hier telkens je favoriete persoon neer te pennen. Aanvankelijk had ik het erg voor de moeder, nu ze er niet meer is lijkt Hermännchen me een sympathieke knul. Zo menselijk neergezet.
Groet!!
18FAMeulstee
Inmiddels halverwege Heimat 3 (3 delen gezien, nog 3 te gaan).
Herman en Clarissa hebben elkaar eindelijk weer gevonden en ze komen samen in de Hunsrück terug.
De muur valt, de Ossies komen helpen om de vervallen "droom"-woning weer op te knappen.
Oost en West moeten aan elkaar wennen na de lange tijd van scheiding.
Herman terug in Schabach, het dorp dat hij ooit ontvluchtte, waar zijn broers zijn gebleven en waar eigenlijk weinig verandert.
Na de Ossies komen de Duitsers uit Rusland, een nog groter cultuurverschil...
Herman en Clarissa hebben elkaar eindelijk weer gevonden en ze komen samen in de Hunsrück terug.
De muur valt, de Ossies komen helpen om de vervallen "droom"-woning weer op te knappen.
Oost en West moeten aan elkaar wennen na de lange tijd van scheiding.
Herman terug in Schabach, het dorp dat hij ooit ontvluchtte, waar zijn broers zijn gebleven en waar eigenlijk weinig verandert.
Na de Ossies komen de Duitsers uit Rusland, een nog groter cultuurverschil...
19marieke54
Ik heb nu twee afleveringen van de Zweite Heimat gezien. Moest er aanvankelijk erg inkomen. “Shabbach” was zoveel leuker en fotogenieker dan “München”. Maar aflevering 2 kreeg me wel weer te pakken. Deze Hermann is me sympathieker dan het getalenteerde maar verwende knaapje uit de eerste serie, hoewel ik de aflevering “Hermänchen” schitterend vond.
Ook hier worden de karakters weer prachtig neergezet. Mijn veruit favoriete personage is nu Juan, het multitalent uit Chili, een lieve en zeer slimme jongen. Dat mooie melancholieke melodietje van hem (op de xylofoon) hoor je in afl. 2 vaak op de achtergrond. Het was de compositie op grond waarvan hem de toegang tot het conservatorium werd geweigerd: te volks (folkloristisch). Daar was men allergisch voor, na Hitler.
Het is zo heerlijk dat de regisseur voor alles de tijd neemt. Je hebt “slow cooking”, dit is “slow looking”. Helaas heb ik de komende anderhalve week weing tijd.
Ook hier worden de karakters weer prachtig neergezet. Mijn veruit favoriete personage is nu Juan, het multitalent uit Chili, een lieve en zeer slimme jongen. Dat mooie melancholieke melodietje van hem (op de xylofoon) hoor je in afl. 2 vaak op de achtergrond. Het was de compositie op grond waarvan hem de toegang tot het conservatorium werd geweigerd: te volks (folkloristisch). Daar was men allergisch voor, na Hitler.
Het is zo heerlijk dat de regisseur voor alles de tijd neemt. Je hebt “slow cooking”, dit is “slow looking”. Helaas heb ik de komende anderhalve week weing tijd.
20BartGr.
De laatste brok Heimat I eergisteravond bekeken. Beklijvende televisie, zonder meer. Vooral de eerste afleveringen maakten indruk. Vanaf de tweede wereldoorlog wordt het wat fragmentarisch, er vallen dan grote gaten tussen de verschillende episodes. De maker vangt dit op door eenzelfde persoon door twee acteurs te laten spelen (Paul bijvoorbeeld), of door een uitbundig gebruik van cosmetische middelen, beide met wisselend succes. Zo heb ik enige moeite de jonge, dromerige Anton te herkennen in de latere, gezette zakenman en baas van Simon Optik OHG. Hermann senior vind ik al helemaal niet te pruimen.
Maar met schminck en pruiken lukt het ook niet altijd. Glasisch bijvoorbeeld wordt wel erg wanstaltig oud, zich iedere aflevering meer en meer verbergend achter een gestaag groeiende aangezichtsbeharing. Ook Ernst's verouderingsproces kon me niet echt overtuigen; zelden zo'n artificiële 'Glatze' gezien. Het beste voorbeeld dat het ook anders kan, is Maria, de echte hoofdpersoon van de serie. Zowel als frisse twintiger, maar ook als door het lot geslagen vrouw van zestig is ze voor mij geloofwaardig. Maar misschien ligt dat ook aan Marita Breuer, de actrice die haar speelt.
Hoe dan ook, op naar Heimat II!
Maar met schminck en pruiken lukt het ook niet altijd. Glasisch bijvoorbeeld wordt wel erg wanstaltig oud, zich iedere aflevering meer en meer verbergend achter een gestaag groeiende aangezichtsbeharing. Ook Ernst's verouderingsproces kon me niet echt overtuigen; zelden zo'n artificiële 'Glatze' gezien. Het beste voorbeeld dat het ook anders kan, is Maria, de echte hoofdpersoon van de serie. Zowel als frisse twintiger, maar ook als door het lot geslagen vrouw van zestig is ze voor mij geloofwaardig. Maar misschien ligt dat ook aan Marita Breuer, de actrice die haar speelt.
Hoe dan ook, op naar Heimat II!
21marieke54
Ik ben nu gevorderd tot aflevering 6, Kennedys Kinder.
Eigenlijk vind ik nog steeds de eerste serie sterker, ondanks de door Bart hierboven geschetste zwakheden daarin.
Redelijk vaak betrap ik me er in deze tweede reeks op dat ik het maar een reuze gemuts vind, dat gedoe van die Duitse jongeren anno 1960. Dat is vast heel a-historisch van mij, want ik zou me er ook over kunnen verbazen hoe snel de verschrikkingen van het derde rijk naar de achtergrond zijn verdwenen.
Maar zo ben ik bijvoorbeeld toch veel nieuwsgieriger naar die mysterieuze vriend van mevrouw Cerphal dan naar de meeste van die jonge mensen die uitgebreid voorbijkomen en van wie ik de artistieke producten niet om aan te horen of te zien vind (op Juan na!).
En ook van de huisbaas van Hermann, de kolenhandelaar, zou ik best meer willen weten.
De oma van Helga was erg weerzinwekkend, zo ook de politiemannen waar Helga’s vader en Helga beide (maar dan anders geaard) hysterisch van werden. Nu ik het zo opschrijf realiseer ik me toch dat er aardig wat sinistere ondertonen meetrillen in het verhaal – en misschien ook nog wel een beetje Odysseus belaagd door de nymf Calypso en haar hofhouding…
Wel indrukwekkend vond ik Evelyn die Ansgar verloor door een dom ongeval. Ansgar die de belichaming is van Het drama van het begaafde kind, een in de jaren tachtig zeer populair boek van psychotherapeute Alice Miller. (Hier zie je voor je hoe ouders een kind “bezet” hebben.)
Ik hoop dat we Evelyn terugzien.
Hermann’s laatste woorden in aflevering 5 in antwoord op de vraag van Clarissa, “Waar ben jij de afgelopen zomer mee bezig geweest?”, waren:
“Irrtümer, Umwege”
Dat geeft hoop.
Eigenlijk vind ik nog steeds de eerste serie sterker, ondanks de door Bart hierboven geschetste zwakheden daarin.
Redelijk vaak betrap ik me er in deze tweede reeks op dat ik het maar een reuze gemuts vind, dat gedoe van die Duitse jongeren anno 1960. Dat is vast heel a-historisch van mij, want ik zou me er ook over kunnen verbazen hoe snel de verschrikkingen van het derde rijk naar de achtergrond zijn verdwenen.
Maar zo ben ik bijvoorbeeld toch veel nieuwsgieriger naar die mysterieuze vriend van mevrouw Cerphal dan naar de meeste van die jonge mensen die uitgebreid voorbijkomen en van wie ik de artistieke producten niet om aan te horen of te zien vind (op Juan na!).
En ook van de huisbaas van Hermann, de kolenhandelaar, zou ik best meer willen weten.
De oma van Helga was erg weerzinwekkend, zo ook de politiemannen waar Helga’s vader en Helga beide (maar dan anders geaard) hysterisch van werden. Nu ik het zo opschrijf realiseer ik me toch dat er aardig wat sinistere ondertonen meetrillen in het verhaal – en misschien ook nog wel een beetje Odysseus belaagd door de nymf Calypso en haar hofhouding…
Wel indrukwekkend vond ik Evelyn die Ansgar verloor door een dom ongeval. Ansgar die de belichaming is van Het drama van het begaafde kind, een in de jaren tachtig zeer populair boek van psychotherapeute Alice Miller. (Hier zie je voor je hoe ouders een kind “bezet” hebben.)
Ik hoop dat we Evelyn terugzien.
Hermann’s laatste woorden in aflevering 5 in antwoord op de vraag van Clarissa, “Waar ben jij de afgelopen zomer mee bezig geweest?”, waren:
“Irrtümer, Umwege”
Dat geeft hoop.
22marieke54
"Nur die Umwege sind wichtig" vond daarentegen Heimito von Doderer, wiens net in het Nederlands uitgekomen De Strudlhoftrappen geheel geschreven is vanuit dit credo.
Las ik net in de recensie van dit boek door Carl Friedman in Trouw. Het boek lijkt een zich in het Wenen van 1910-1925 af te spelen Zweite Heimat te zijn. Als De tweede Heimat me nog te pakken krijgt weet ik dus waar ik terecht kan.
Het was fijn weer eens wat van Carl Friedman te lezen. Ik houd van haar werk.
Las ik net in de recensie van dit boek door Carl Friedman in Trouw. Het boek lijkt een zich in het Wenen van 1910-1925 af te spelen Zweite Heimat te zijn. Als De tweede Heimat me nog te pakken krijgt weet ik dus waar ik terecht kan.
Het was fijn weer eens wat van Carl Friedman te lezen. Ik houd van haar werk.
23FAMeulstee
>21 marieke54:: marieke54
Toch vreemd hoe anders iemand anders zo'n serie beleeft ;-)
De 2e Heimat was voor mij een herbeleving van onze eigen studententijd, die 20 jaar later was, maar toch een hoop herkenbare doorkijkjes gaf.
De muziek herkenbaar: we gingen in onze studententijd en ook daarna veel naar uitvoeringen van moderne klassieke muziek...
Wel indrukwekkend vond ik Evelyn die Ansgar verloor door een dom ongeval.
Dat was ook zo'n treffend moment... Flip, een medestudent van ons verdronk. Zelfmoord, een ongeluk, de waarheid zal wel nooit boven komen.
We gingen naar de begrafenis, waar ene Jean-Philippe begraven werd, die in niets op onze Flip leek. De enorme discrepantie tussen de familie, met hun afgenomen toekomst, en de mensen die dichtbij geleefd hadden, wiens verdriet ontkend werd.
Toch vreemd hoe anders iemand anders zo'n serie beleeft ;-)
De 2e Heimat was voor mij een herbeleving van onze eigen studententijd, die 20 jaar later was, maar toch een hoop herkenbare doorkijkjes gaf.
De muziek herkenbaar: we gingen in onze studententijd en ook daarna veel naar uitvoeringen van moderne klassieke muziek...
Wel indrukwekkend vond ik Evelyn die Ansgar verloor door een dom ongeval.
Dat was ook zo'n treffend moment... Flip, een medestudent van ons verdronk. Zelfmoord, een ongeluk, de waarheid zal wel nooit boven komen.
We gingen naar de begrafenis, waar ene Jean-Philippe begraven werd, die in niets op onze Flip leek. De enorme discrepantie tussen de familie, met hun afgenomen toekomst, en de mensen die dichtbij geleefd hadden, wiens verdriet ontkend werd.
24FAMeulstee
Wij zijn inmiddels aan het eind van Heimat 3 gekomen.
Anton en Ernst zijn overleden. Anton probeerde voor zijn dood het familiekapitaal veilig te stellen door zijn eerste mannelijke kleinkind alvast het grootste deel toe te kennen.
Ernst wilde nog onsterfelijk worden door middel van zijn kunstcollectie, maar de inwoners van Schabbach vonden de plannen tè megalomaan.
Uiteindelijk stappen Herman en Clarissa en hun vrienden en bekenden het nieuwe milennium binnen.
Anton en Ernst zijn overleden. Anton probeerde voor zijn dood het familiekapitaal veilig te stellen door zijn eerste mannelijke kleinkind alvast het grootste deel toe te kennen.
Ernst wilde nog onsterfelijk worden door middel van zijn kunstcollectie, maar de inwoners van Schabbach vonden de plannen tè megalomaan.
Uiteindelijk stappen Herman en Clarissa en hun vrienden en bekenden het nieuwe milennium binnen.
25marieke54
> 23 FAMeulstee
Voor mij valt de herbeleving juist wat tegen: mijn studententijd was jaren zeventig en toch wel behoorlijk anders. Minstens zoveel vrijheid, maar veel politieker: marxisme en feminisme waren vraatzuchtige molochjes, daarnaast ontwikkelden zich de geboortekamers van “de persoonlijke groei” (geschiedschrijvers: hier ligt nog goud te wachten!).
Merkwaardig achteraf hoe gemakkelijk velen, ikzelf incluis, hun vrijheid bij één van die “instanties” een tijdje in bewaring gaven. Irrtümer, Umwege.
Bij de Duitse studenten anno 1960 hadden de zaken zich nog niet zo gevormd, dat moesten zij juist doen.
Terugblikkend op mijn studentenjaren ben ik nogal ambigu en heb ik, hoewel het een enerverende tijd was, niet zo’n blij oordeel over ons.
Zo’n serie zet dat, om het eens eigentijds uit te drukken, allemaal op de keukentafel.
Voor mij valt de herbeleving juist wat tegen: mijn studententijd was jaren zeventig en toch wel behoorlijk anders. Minstens zoveel vrijheid, maar veel politieker: marxisme en feminisme waren vraatzuchtige molochjes, daarnaast ontwikkelden zich de geboortekamers van “de persoonlijke groei” (geschiedschrijvers: hier ligt nog goud te wachten!).
Merkwaardig achteraf hoe gemakkelijk velen, ikzelf incluis, hun vrijheid bij één van die “instanties” een tijdje in bewaring gaven. Irrtümer, Umwege.
Bij de Duitse studenten anno 1960 hadden de zaken zich nog niet zo gevormd, dat moesten zij juist doen.
Terugblikkend op mijn studentenjaren ben ik nogal ambigu en heb ik, hoewel het een enerverende tijd was, niet zo’n blij oordeel over ons.
Zo’n serie zet dat, om het eens eigentijds uit te drukken, allemaal op de keukentafel.
26marieke54
Ansgar: tot in zijn talenten en in zijn kern vergiftigd.
Om überhaupt maar een begin te kunnen vinden moest alles weg.
De liefde van Evelyn heeft hem niet gered. (Of toch?)
Maar wat doet dit met de levens van zijn vrienden?
(Komt misschien nog)
Ik blijf zeker kijken.
Om überhaupt maar een begin te kunnen vinden moest alles weg.
De liefde van Evelyn heeft hem niet gered. (Of toch?)
Maar wat doet dit met de levens van zijn vrienden?
(Komt misschien nog)
Ik blijf zeker kijken.
27BartGr.
Marieke, uit interesse en niet echt Heimatgerelateerd, wat bedoel je met 'de geboortekamers van de persoonlijke groei'?
28marieke54
Een heleboel kleine groepjes cq een beweging van mensen veelal afkomstig uit de zachte sector en de kunsten, die zich o.a. afzette tegen sommige effecten van de in die tijd machtige –ismen. Sterk psychologisch en therapeutisch georiënteerd, gericht op bevrijding en zelfverwezenlijking. Aanvankelijk heel idealistisch, later ging geld een grote rol spelen.
Denk bijvoorbeeld (er is veel meer) aan termen als Gestalt, bioenergetica, regressietherapie, aan namen (er zijn er veel meer) als Abraham H. Maslow, Fritz Perls, Alexander Lowen, en bij ons Bruno-Paul de Roeck, etc., etc., maar ook (vanuit de psychiatrie), Thomas Stephen Szasz, Ronald Laing, Jan Foudraine. Geweldig opwindend allemaal kwam dit eind jaren zestig overwaaien uit Amerika en Engeland. In de hoogtijdagen eind jaren zeventig leek het soms alsof heel Nederland in therapie was dan wel in de groeigroep zat. Gelukkig had het land in die dagen Van Kooten & De Bie.
Uiteindelijk gingen uitwassen, schandalen en geld een steeds grotere rol spelen, maar de beweging heeft een geweldige invloed op de maatschappij gehad, een grotere dan marxisme of feminisme schat ik in. Ook door het machtige bondgenootschap met het geld (je hoort de beweging o.a. terug in het gepopulariseerde economische jargon van Milton Friedman).
Voor het gemak noem ik het hier “de geboortekamers van de persoonlijke groei”.
Nogmaals: hier liggen gouden kansen voor aanstormende jonge historici.
(Helaas, de touchstones zijn een beetje lui vandaag)
Denk bijvoorbeeld (er is veel meer) aan termen als Gestalt, bioenergetica, regressietherapie, aan namen (er zijn er veel meer) als Abraham H. Maslow, Fritz Perls, Alexander Lowen, en bij ons Bruno-Paul de Roeck, etc., etc., maar ook (vanuit de psychiatrie), Thomas Stephen Szasz, Ronald Laing, Jan Foudraine. Geweldig opwindend allemaal kwam dit eind jaren zestig overwaaien uit Amerika en Engeland. In de hoogtijdagen eind jaren zeventig leek het soms alsof heel Nederland in therapie was dan wel in de groeigroep zat. Gelukkig had het land in die dagen Van Kooten & De Bie.
Uiteindelijk gingen uitwassen, schandalen en geld een steeds grotere rol spelen, maar de beweging heeft een geweldige invloed op de maatschappij gehad, een grotere dan marxisme of feminisme schat ik in. Ook door het machtige bondgenootschap met het geld (je hoort de beweging o.a. terug in het gepopulariseerde economische jargon van Milton Friedman).
Voor het gemak noem ik het hier “de geboortekamers van de persoonlijke groei”.
Nogmaals: hier liggen gouden kansen voor aanstormende jonge historici.
(Helaas, de touchstones zijn een beetje lui vandaag)
29BartGr.
Dank je, nu begrijp ik het beter. Al dat wanhopig gezoek naar zingeving, het doet een beetje denken aan de beroemde uitspraak van Chesterton: "when people stop believing in God they don't believe in nothing, they believe in anything."
Oh, ik zal voor de verandering maar niet ingaan op je sneer naar Milton Friedman ;-)
Volgende week hoop ik aan Heimat 2 te kunnen beginnen.
Oh, ik zal voor de verandering maar niet ingaan op je sneer naar Milton Friedman ;-)
Volgende week hoop ik aan Heimat 2 te kunnen beginnen.
30marieke54
Was geen sneer Bart.
Het is overal "ingekropen". Wat bijvoorbeeld op mijn werk vroeger personeelszaken heette, heet nu human resource management: de mens zelf is exploitatiegebied geworden. In mijn jonge jaren hoorde ik al eens de term "verslindende instituties", nou daar wandelen we nu dagelijks in rond.
"Met een boekske in een hoekske" is het paradijs, waarvoor ik dagelijks slag lever.
En dat deed mijn opa ook al, in de jaren twintig, dertig etc.
Rake observatie van Chesterton. Toch zou ik als vrouw zijnde niet graag in zijn en mijn opa's wereld willen leven. Brrr.
Het is overal "ingekropen". Wat bijvoorbeeld op mijn werk vroeger personeelszaken heette, heet nu human resource management: de mens zelf is exploitatiegebied geworden. In mijn jonge jaren hoorde ik al eens de term "verslindende instituties", nou daar wandelen we nu dagelijks in rond.
"Met een boekske in een hoekske" is het paradijs, waarvoor ik dagelijks slag lever.
En dat deed mijn opa ook al, in de jaren twintig, dertig etc.
Rake observatie van Chesterton. Toch zou ik als vrouw zijnde niet graag in zijn en mijn opa's wereld willen leven. Brrr.
31marieke54
Even iets herstellen: 30 is heel erg vanuit mijn eigen beleving opgeschreven.
Natuurlijk is het zo dat de grote meerderheid van het mensdom meestal en bijna overal geëxploiteerd werd.
Alleen… in de tijd dat mijn generatie jong was leek het even de andere kant op te zijn gegaan.
Wij (maar ik zeker) maakten de onsterfelijke vergissing dit als een vanzelfsprekendheid te beschouwen en er als een soort geboorterecht mee om te gaan. Eén oliecrisis tikte de boel omver en een groot omdenken werd noodzakelijk. Daar had en heb ik soms nog moeite mee, zie 30.
Waarom het tijdens mijn jeugd even anders was en waardoor dat weer verloren ging cq verspeeld werd, is een groot onderwerp.
Natuurlijk is het zo dat de grote meerderheid van het mensdom meestal en bijna overal geëxploiteerd werd.
Alleen… in de tijd dat mijn generatie jong was leek het even de andere kant op te zijn gegaan.
Wij (maar ik zeker) maakten de onsterfelijke vergissing dit als een vanzelfsprekendheid te beschouwen en er als een soort geboorterecht mee om te gaan. Eén oliecrisis tikte de boel omver en een groot omdenken werd noodzakelijk. Daar had en heb ik soms nog moeite mee, zie 30.
Waarom het tijdens mijn jeugd even anders was en waardoor dat weer verloren ging cq verspeeld werd, is een groot onderwerp.
32marieke54
Ben inmiddels aanbeland (germanisme!, dat komt ervan) bij aflevering 9, “Die ewige Tochter”.
Aflevering 6, de dag van de moord op Kennedy, zo’n helemaal niksige dag met o.a. de flodderige Alex en het trieste contact tussen Juan en Renate, Juan met wie het helemaal mis aan het gaan is en niemand die het ziet, geloofde ik nog wel.
Weer echt te pakken kreeg het me in aflevering 7.
De geschiedenis van de bijna fatale “abortus” van Clarissa; de twee aangeslagen aspirant-vaders, die het bij elkaar zoeken in dat paleisje van de familie Webèr in Straatsburg (“Mein Vater hat collaboriert mit den Nazis”); en de entree van Schnüsschen (Waltraud), lief contrapunt uit de Hunsrück.
De hopeloze liefdes ook:
die van Volker voor Clarissa, die van Helga voor Hermann en die van Hermann en Clarissa voor elkaar.
De woede van de afgewezen Helga.
Gisteravond aflevering 8, de Hochzeit van Hermann en Schnüsschen gezien, waarbij plots enige oude bekenden uit Schabach opdoken: Marie Goot en Pauline, die Hermann tijdens het diner in de villa enige unbequemliche momenten bezorgden.
Aan het eind van het feest poogde Juan in een hoekje van de tuin met dat eeuwig rondslingerende geweer recht door eigen hart te schieten (“Tiz Land ist ohne Mitleid, ohne Freude” had hij aan het begin van de aflevering tegen Schüsschen gezegd). Mevrouw Cerphal onstak direct, alsof ze op zoiets had zitten wachten, in grote woede en wees de hele vriendenkring de deur.
Aflevering 9, “Die ewige Tochter” zal dan wel aan haar gewijd zijn.
Helga radicaliseert. Je voelt, vanuit de toekomst, Baader-Meinhof aan haar zuigen.
(Dat komt goed uit want ik ben net begonnen aan Met alle Geweld, waarin Hans Achterhuis uitgebreid zes perspectieven om geweld te kunnen begrijpen bespreekt: in Heimat komen ze alle aan de orde. En meer.
Meerduidigheid, multicausaliteit!)
Maar het kijken is weer zoals het was in de eerste reeks: een genot.
Aflevering 6, de dag van de moord op Kennedy, zo’n helemaal niksige dag met o.a. de flodderige Alex en het trieste contact tussen Juan en Renate, Juan met wie het helemaal mis aan het gaan is en niemand die het ziet, geloofde ik nog wel.
Weer echt te pakken kreeg het me in aflevering 7.
De geschiedenis van de bijna fatale “abortus” van Clarissa; de twee aangeslagen aspirant-vaders, die het bij elkaar zoeken in dat paleisje van de familie Webèr in Straatsburg (“Mein Vater hat collaboriert mit den Nazis”); en de entree van Schnüsschen (Waltraud), lief contrapunt uit de Hunsrück.
De hopeloze liefdes ook:
die van Volker voor Clarissa, die van Helga voor Hermann en die van Hermann en Clarissa voor elkaar.
De woede van de afgewezen Helga.
Gisteravond aflevering 8, de Hochzeit van Hermann en Schnüsschen gezien, waarbij plots enige oude bekenden uit Schabach opdoken: Marie Goot en Pauline, die Hermann tijdens het diner in de villa enige unbequemliche momenten bezorgden.
Aan het eind van het feest poogde Juan in een hoekje van de tuin met dat eeuwig rondslingerende geweer recht door eigen hart te schieten (“Tiz Land ist ohne Mitleid, ohne Freude” had hij aan het begin van de aflevering tegen Schüsschen gezegd). Mevrouw Cerphal onstak direct, alsof ze op zoiets had zitten wachten, in grote woede en wees de hele vriendenkring de deur.
Aflevering 9, “Die ewige Tochter” zal dan wel aan haar gewijd zijn.
Helga radicaliseert. Je voelt, vanuit de toekomst, Baader-Meinhof aan haar zuigen.
(Dat komt goed uit want ik ben net begonnen aan Met alle Geweld, waarin Hans Achterhuis uitgebreid zes perspectieven om geweld te kunnen begrijpen bespreekt: in Heimat komen ze alle aan de orde. En meer.
Meerduidigheid, multicausaliteit!)
Maar het kijken is weer zoals het was in de eerste reeks: een genot.
33marieke54
De afgelopen weken las ik als ik vrij was. Daarvóór zag ik de afleveringen 9, 10 en 11. Vooral aflevering 10, das Ende der Zukunft, waarin de filmer Reinhard "uit de boot valt" vond ik erg mooi, heel poëtisch gefilmd ook. Reinhard staat centraal in deze aflevering. Vooral de reis naar en het verblijf in Ventië, bij de dochter van de inmiddels niet meer mysterieuze vriend van mevrouw Cerphal maakte indruk en ook zijn contact met dat vroegwijze zusje van een collega, dat als een schikgodin zijn lot leek te bezegelen. De vrienden kunnen het zich (m.i.) nog niet permitteren te zien dat Reinhard stapte.
Komende week wil ik er weer voor gaan zitten.
Maar eerst de inauguratie van Obama, daar wil ik alles van volgen.
Wij gaan historische dagen in. Een krant schreef: als Obama het de komende jaren goed doet gaat Bush de boeken in als een slechte president. Doet Obama het minder, dan zal Bush de geschiedenis ingaan als de president onder wie de neergang van de westerse wereld begon.
Komende week wil ik er weer voor gaan zitten.
Maar eerst de inauguratie van Obama, daar wil ik alles van volgen.
Wij gaan historische dagen in. Een krant schreef: als Obama het de komende jaren goed doet gaat Bush de boeken in als een slechte president. Doet Obama het minder, dan zal Bush de geschiedenis ingaan als de president onder wie de neergang van de westerse wereld begon.
34yvoseule
33 Dag Marieke,
Geweldig, dat Barack Obama nu eindelijk president is. Ik heb de hele dag zo'n beetje op de achtergrond CNN aangehad. Ik hoop dat het hem lukt. Van de weeromstuit op weg van werk naar werk, een biografie over Michelle Obama gekocht en de autobiografie van Obama zelf, over de droom van zijn vader. Was er nog niet van gekomen, maar hij zal hoe dan ook belangrijk worden.
Geweldig, dat Barack Obama nu eindelijk president is. Ik heb de hele dag zo'n beetje op de achtergrond CNN aangehad. Ik hoop dat het hem lukt. Van de weeromstuit op weg van werk naar werk, een biografie over Michelle Obama gekocht en de autobiografie van Obama zelf, over de droom van zijn vader. Was er nog niet van gekomen, maar hij zal hoe dan ook belangrijk worden.
35marieke54
Goedemorgen Yvonne,
Ik hoop ook dat het hem lukt. In The Nation schreef Katrina Vandenheuvel: “what a stirring milestone his election marks for America's scarred racial landscape---and what a victory for the forces of decency, diversity and tolerance” en dat is het!
Het beroep dat Obama doet op het gewone burgermansfatsoen, dat iedereen nog wel ergens al dan niet onder een stoflaag in zijn systeem heeft zitten. Het zijn niet de Geweldige Dingen, het is wat iedereen kan. Dat is het mooie. Het moet lukken.
Maar wat een feest, gisteren!
Ik hoop ook dat het hem lukt. In The Nation schreef Katrina Vandenheuvel: “what a stirring milestone his election marks for America's scarred racial landscape---and what a victory for the forces of decency, diversity and tolerance” en dat is het!
Het beroep dat Obama doet op het gewone burgermansfatsoen, dat iedereen nog wel ergens al dan niet onder een stoflaag in zijn systeem heeft zitten. Het zijn niet de Geweldige Dingen, het is wat iedereen kan. Dat is het mooie. Het moet lukken.
Maar wat een feest, gisteren!
36marieke54
Afgelopen weekend de laatste twee afleveringen gezien, één rondom regisseur Stefan en "de revolutie", de ander over Herman in crisis en Clarissa met in haar leven een nieuwe wending en nieuwe mensen. Zij vinden elkaar en gaan weer uiteen, Herman met een missie: leren wachten, dat lukte hem ook nu weer niet. Helga is inderdaad in de RAF terecht gekomen, wat erg nare gevolgen kreeg voor de gezondheid van Stefan.
Verveeld heb ik me zeker niet, maar het geheel viel me toch niet mee. Lag het aan het tempo?
Waar het in de eerste serie schitterend was dat de regisseur overal zo de tijd voor nam, vond ik dat in de tweede reeks vaak teveel van het goede, ook al omdat het hier over een wel zeer narcistische generatie gaat, die van bijna/onszelf.
Daar komt bij dat ik weinig affiniteit voelde met het merendeel van de (zeer abstracte) artistieke uitingen van deze Beoefenaars der Kunsten al waren er uitzonderingen, zoals bijvoorbeeld in het laatste deel de Heksenpassie van de groep van Clarissa en haar Amerikaanse vriendin. Maar toen één van de maaksters ervan tijdens een interview pontificaal meldde dat zij en haar collega’s ongetwijfeld op de brandstapel zouden zijn beland “ten tijde van”, had ik het wel weer even gehad met de dames: ja zo zou ik het zelf gezegd kunnen hebben in die tijd.
“Dies Land ist ohne Mitleid, ohne Freude”, een uitspraak van Juan die bleef hangen, vaak zag je dat goed terug in de verhoudingen. Uit mijn studietijd herinner ik me de psychiater Alexander Mitscherlich met zijn beroemde boek over de Duitsers: Die Unfähigkeit zu trauern.
Maar hoe zat dat dan met die zo hoog geroemde Duitse verwerking van de oorlog, die Ian Buruma bijvoorbeeld in Het Loon van de Schuld min of meer ten voorbeeld stelt aan de Japanners?
Dàt deden hun kinderen die het niet meegemaakt hadden, vertelde Nelleke Noordervliet een paar weken terug in haar column in het radioprogramma OVT. En dat het iets gemakkelijks en arrogants heeft om dingen waar jij niet bij betrokken bent naar jezelf toe te trekken. Is er momenteel in de geschiedschrijving ook niet de tendens om het motief van “de studentenrevolutie” van de jaren zestig en zeventig te koppelen aan WO II? De komende aflevering van “In Europa” zal over deze dingen gaan.
Voor de generatie Duitsers die het meemaakte en nog in leven is begint pas de laatste jaren het verwerken en komen mondjesmaat de grote verhalen over Duitse slachtoffers los.
Op naar de derde serie.
Verveeld heb ik me zeker niet, maar het geheel viel me toch niet mee. Lag het aan het tempo?
Waar het in de eerste serie schitterend was dat de regisseur overal zo de tijd voor nam, vond ik dat in de tweede reeks vaak teveel van het goede, ook al omdat het hier over een wel zeer narcistische generatie gaat, die van bijna/onszelf.
Daar komt bij dat ik weinig affiniteit voelde met het merendeel van de (zeer abstracte) artistieke uitingen van deze Beoefenaars der Kunsten al waren er uitzonderingen, zoals bijvoorbeeld in het laatste deel de Heksenpassie van de groep van Clarissa en haar Amerikaanse vriendin. Maar toen één van de maaksters ervan tijdens een interview pontificaal meldde dat zij en haar collega’s ongetwijfeld op de brandstapel zouden zijn beland “ten tijde van”, had ik het wel weer even gehad met de dames: ja zo zou ik het zelf gezegd kunnen hebben in die tijd.
“Dies Land ist ohne Mitleid, ohne Freude”, een uitspraak van Juan die bleef hangen, vaak zag je dat goed terug in de verhoudingen. Uit mijn studietijd herinner ik me de psychiater Alexander Mitscherlich met zijn beroemde boek over de Duitsers: Die Unfähigkeit zu trauern.
Maar hoe zat dat dan met die zo hoog geroemde Duitse verwerking van de oorlog, die Ian Buruma bijvoorbeeld in Het Loon van de Schuld min of meer ten voorbeeld stelt aan de Japanners?
Dàt deden hun kinderen die het niet meegemaakt hadden, vertelde Nelleke Noordervliet een paar weken terug in haar column in het radioprogramma OVT. En dat het iets gemakkelijks en arrogants heeft om dingen waar jij niet bij betrokken bent naar jezelf toe te trekken. Is er momenteel in de geschiedschrijving ook niet de tendens om het motief van “de studentenrevolutie” van de jaren zestig en zeventig te koppelen aan WO II? De komende aflevering van “In Europa” zal over deze dingen gaan.
Voor de generatie Duitsers die het meemaakte en nog in leven is begint pas de laatste jaren het verwerken en komen mondjesmaat de grote verhalen over Duitse slachtoffers los.
Op naar de derde serie.
37BartGr.
Halverwege Heimat II, en hoewel het zonder twijfel mooie televisie is, pakt het me bij lange na niet zo als Heimat I. Ik kan me volledig vinden in de kritiek van Marieke op de serie (geen dank, Marieke ;-)): pretentieus gemuts, narcistische figuren, niet boeiende artistieke probeersels etcetera. Bovendien zijn veel van de hoofdpersonages me helemaal niet sympathiek. Helga, Ansgar, Olga, Clarissa, ik zou ze niet graag op de koffie hebben en hun doen en laten interesseert me maar matig. Vreemd is dat ik de serie al eens bekeken heb, zo'n tien jaar geleden tijdens mijn studententijd, en dat ik me herinner toen zwaar onder de indruk te zijn geweest. Waarschijnlijk had ik in die tijd minder moeite me te identificeren met het studentenvolk uit Schwabing. Maar nu, zucht, geef mij maar het Schabbach en de Hunsrück uit de eerste serie.
38marieke54
Jazeker en jawel, maar ik was wel van plan om door te gaan. Heb net serie 3 uit de kast getrokken. Begint met de val van de Muur, lees ik op de achterkant.
Zodra het DSB-drama, dat ik ademloos volg, in wat rustiger vaarwater komt, begin ik ermee. Wat je er ook van vindt, Heimat is een groots project, ik wil het helemaal zien.
(Mijn volgende grote project zal zijn The Baroque Cycle, van Neal Stephenson, maar dat hoort onder historische romans..)
Zodra het DSB-drama, dat ik ademloos volg, in wat rustiger vaarwater komt, begin ik ermee. Wat je er ook van vindt, Heimat is een groots project, ik wil het helemaal zien.
(Mijn volgende grote project zal zijn The Baroque Cycle, van Neal Stephenson, maar dat hoort onder historische romans..)
39marieke54
Als het een beetje meezit ben ik een jaar na FAMeulstee (zie 24) ook aan het eind van Heimat 3. Halverwege ben ik nu. E.e.a. loopt (geheel toevallig) prachtig synchroon met de herdenking van de Val van de Muur, aanstaande maandag twintig jaar geleden.
In de eerste aflevering moest ik er even inkomen. Hermann en Clarissa, die elkaar tegenkomen bij die Val en daarna niet meer loslaten. Hermann die na hun eerste samenzijn plechtig zit te filosoferen over “unsere Spätliebe.., die even later, en in opdracht van de Duitse Regering, de Verenigingssymfonie schrijft en dirigeert (en wat een Von Karajankuif heeft deze opstandige jongeling uit serie 2 ineens!).
Maar Clarissa zingt werkelijk prachtig – en i.t.t. in de tweede serie, genoot ik nu zeer van de muziek. En, zoals je dat toch graag wilt bij zo’n serie, het verhaal nam me mee.
Het schitterend gelegen huis, gerestaureerd door Oost-Duitse vaklieden. Het eerste huwelijk dat valt t.g.v. de Val, de avonturen van Ernst, de “Russen”, de geniale Toby met zijn prachtige familie, de verschrikkelijke Anton, die een dopeling “gijzelt”: de Macht van het Geld. Etc, etc, plots en sub-plots.
O en die prachtige beelden van de Hunsrück en de Rijn. Kortom: mooi, mooi, mooi…
In de eerste aflevering moest ik er even inkomen. Hermann en Clarissa, die elkaar tegenkomen bij die Val en daarna niet meer loslaten. Hermann die na hun eerste samenzijn plechtig zit te filosoferen over “unsere Spätliebe.., die even later, en in opdracht van de Duitse Regering, de Verenigingssymfonie schrijft en dirigeert (en wat een Von Karajankuif heeft deze opstandige jongeling uit serie 2 ineens!).
Maar Clarissa zingt werkelijk prachtig – en i.t.t. in de tweede serie, genoot ik nu zeer van de muziek. En, zoals je dat toch graag wilt bij zo’n serie, het verhaal nam me mee.
Het schitterend gelegen huis, gerestaureerd door Oost-Duitse vaklieden. Het eerste huwelijk dat valt t.g.v. de Val, de avonturen van Ernst, de “Russen”, de geniale Toby met zijn prachtige familie, de verschrikkelijke Anton, die een dopeling “gijzelt”: de Macht van het Geld. Etc, etc, plots en sub-plots.
O en die prachtige beelden van de Hunsrück en de Rijn. Kortom: mooi, mooi, mooi…
40marieke54
Het zit er op. Vandaag zag ik het laatste, de documentaire "Schabbach ist überall", over de streek, en de "making of".
Mijn eerste kijkdag was 2 oktober 2008.
M'n waardering geef ik aan dmv de sterretjes (de eerste serie vond ik toch het mooist).
Al met al was het een rijke kijkervaring.
Ben ik de enige die hem helemaal gezien heeft?
Mijn eerste kijkdag was 2 oktober 2008.
M'n waardering geef ik aan dmv de sterretjes (de eerste serie vond ik toch het mooist).
Al met al was het een rijke kijkervaring.
Ben ik de enige die hem helemaal gezien heeft?
41FAMeulstee
Nee je bent niet de enige Marieke
Ik heb ze ook allemaal gezien.
Mijn favoriet blijft de tweede serie, dan de derde en dan de eerste.
De eerste serie is ook prachtig, maar het hinderde mij (achteraf, toen ik de series nogmaals achter elkaar bekeek) dat die niet synchroon loopt met serie twee.
Misschien hou ik gewoon wat meer van het detail, dan met grote stappen de grote lijn volgen ;-)
Geen waarderingen hier op LT, ik heb alleen onze boeken gecatalogiseerd.
Anita
Ik heb ze ook allemaal gezien.
Mijn favoriet blijft de tweede serie, dan de derde en dan de eerste.
De eerste serie is ook prachtig, maar het hinderde mij (achteraf, toen ik de series nogmaals achter elkaar bekeek) dat die niet synchroon loopt met serie twee.
Misschien hou ik gewoon wat meer van het detail, dan met grote stappen de grote lijn volgen ;-)
Geen waarderingen hier op LT, ik heb alleen onze boeken gecatalogiseerd.
Anita
42marieke54
Hoi Anita,
Grappig, die verschillen.
Ik denk dat, alleen al voor de prachtige landschapsopnamen, ik sommige delen nog wel eens zal herbekijken. En ook stukken uit de tweede, door mij het minst gewaardeerde, serie wil ik opnieuw gaan zien. Volgend najaar.
Heb jij die Italiaanse films, Meglio Gioventu, ook gezien?
Grappig, die verschillen.
Ik denk dat, alleen al voor de prachtige landschapsopnamen, ik sommige delen nog wel eens zal herbekijken. En ook stukken uit de tweede, door mij het minst gewaardeerde, serie wil ik opnieuw gaan zien. Volgend najaar.
Heb jij die Italiaanse films, Meglio Gioventu, ook gezien?
43FAMeulstee
Hoi Marieke
Nee, die Italiaanse films ken ik niet, maar ik heb even op Wikipedia gekeken en het lijkt me zeer interessant. Ik zal ze eens aanvragen bij de bibliotheek.
Je hoort nog van me ;-)
Anita
Nee, die Italiaanse films ken ik niet, maar ik heb even op Wikipedia gekeken en het lijkt me zeer interessant. Ik zal ze eens aanvragen bij de bibliotheek.
Je hoort nog van me ;-)
Anita
44marieke54
Vandaag wordt een geliefd mens uit "mijn Heimat" in stilte begraven.
http://www.youtube.com/watch?v=mSr33SlREdY&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=mSr33SlREdY&feature=related
45sneeuwvlokje
>42 marieke54: La Meglio Gioventu is een prachtige familiesaga. De hoofdpersonen zijn twee broers uit Rome en op de achtergrond speelt de Italiaanse geschiedenis van 1966 tot 2003. Ik vond deze films zeker de moeite waard om te bekijken.
46yvoseule
@40 Dag Marieke en Anita,
Ik heb de serie de Heimat nog niet af gezien. Moet eigenlijk heel deel drie nog. Ik hoop dat ik dat nu eindelijk eens kan, maar ik vrees het ergste. Tot nu toe vond ik ook deel 1 het mooiste (maar moet dus nog een deel). Alleen al als ik de melodie hoor, herinner ik mij de mooie beelden. groet Yvonne
Ik heb de serie de Heimat nog niet af gezien. Moet eigenlijk heel deel drie nog. Ik hoop dat ik dat nu eindelijk eens kan, maar ik vrees het ergste. Tot nu toe vond ik ook deel 1 het mooiste (maar moet dus nog een deel). Alleen al als ik de melodie hoor, herinner ik mij de mooie beelden. groet Yvonne
47marieke54
Ja, de datum van 3 maart nadert met rasse schreden, ook bij ons gaat dat heel spannend worden Yvonne. Maar ik hoef alleen maar te luisteren, te lezen en te stemmen, gelukkig. Qua temperament ben ik volledig ongeschikt voor het politieke werk.
Hebben jullie Fassbinders Berlin Alexanderplatz ook gezien? Ik wil daar binnenkort mee starten. Ook draait momenteel in de bioscoop Das weisse Band, die ik één dezer dagen hoop te zien.
(http://www.nrc.nl/film/article2413260.ece/Michael_Haneke_over_zijn_nieuwe_film_Das_weisse_Band )
Hebben jullie Fassbinders Berlin Alexanderplatz ook gezien? Ik wil daar binnenkort mee starten. Ook draait momenteel in de bioscoop Das weisse Band, die ik één dezer dagen hoop te zien.
(http://www.nrc.nl/film/article2413260.ece/Michael_Haneke_over_zijn_nieuwe_film_Das_weisse_Band )
48robhoozemans
Nieuw op dit forum toch maar gelijk een vraag: is er een dvd-serie in omloop van Heimat II met Frau Cerphal als commentator vooraf aan elke film? Toen de VPRO destijds Heimat II uitzond, begon elke aflevering met een terugblik op de voorgaande geschiedenis. Net als Glasisch dat doet in Heimat I. Op mijn DVD's (Lumiere) ontbreekt haar commentaar. Jammer, want juist dat maakte Heimat tot een gevoelsbeleving alsof je zelf uit een vergelijkbare Heimat komt.
Ik ben er (Woppenroth) natuurlijk al meerder malen geweest, heb koffie (niet aan te raden) en bier gedronken in café Molz. Heb samen met Frau Molz de fotoalbums doorgekeken. Had er bijna een 'Mutti' bij ....
Maar mis toch nog steeds de stem van 'de eeuwige dochter' Frau Cerphal als ze het over háár kunstenaarskinderen heeft. Terug naar de vraag: zijn wellicht meerdere uitgaven van Heimat II op dvd in omloop?
Ik ben er (Woppenroth) natuurlijk al meerder malen geweest, heb koffie (niet aan te raden) en bier gedronken in café Molz. Heb samen met Frau Molz de fotoalbums doorgekeken. Had er bijna een 'Mutti' bij ....
Maar mis toch nog steeds de stem van 'de eeuwige dochter' Frau Cerphal als ze het over háár kunstenaarskinderen heeft. Terug naar de vraag: zijn wellicht meerdere uitgaven van Heimat II op dvd in omloop?
49marieke54
Ik zou het niet weten, heb zelf de Lumiere dvd's. Vond haar wel een heel intrigerend karakter. Ben het met u eens dat verteller Glasisch veel sfeer aanbrengt in Heimat I, kan me dus goed voorstellen wat u bedoelt.
Misschien de oorspronkelijke versie? (Kulturkaufhaus Dussmann, Berlijn?)
Misschien de oorspronkelijke versie? (Kulturkaufhaus Dussmann, Berlijn?)
50marieke54
De diehards onder de liefhebbers van de Heimat series …
… zouden ook wel eens kunnen genieten van Uwe Johnson’s Jahrestage.
Dit boek werd me vorig jaar sterk aangeraden door een “erlesene” Duitse LT-ster.
Na veel googelen en meer dubben besloot ik het (1702 pagina’s dundruk, grote bladspiegel, kleine letter) aan te schaffen; maar ik heb er sindsdien wel meer dan een jaar omheen gelopen. Om moed te verzamelen, mee jn de tram of naar bed is met zo’n boek uitgesloten. Een kleine maand geleden ben ik er uiteindelijk in gedoken met een streng Leitprinzip als reddingsbandje: alleen in de weekenden, maar dan ook minimaal 100 blz. Je zou denken dat het dan in een klein halfjaar gepiept moet zijn…
Nu ik bijna tot blz 400 gevorderd ben kan ik zeggen dat ik het een heel mooi en buitengewoon sfeervol boek vind. Zo’n boek dat je een werkelijk idee geeft van de tijd waarin het zich afspeelt, en de mensen. Wel moet ik vaak het woordenboek raadplegen, Johnson strooit met woorden.
Veelal in de vorm van innerlijke monologen geeft Johnson het levensverhaal van Gesine Cressphal, een alleenstaande Duitse bankemployee in haar dertiger jaren, sinds 1961 met haar dochter Marie in New York woonachtig. We schrijven 1968, we maken mee: hun beider leven van dag tot dag in dat jaar, in en om die stad. En ook, door de ogen van de immer de New York Times lezende Gesine: de Vietnam-oorlog, de rassenrellen, de criminaliteit. Geweldig voor mensen zoals ik die jong waren in die tijd.
Gesine wil dat Marie haar wortels kent, en vertelt haar daartoe het verhaal van de familie, zoals dat zich afspeelde in het stadje Jerichow in Mecklenburg. Marie wil het allemaal graag weten en is geen onkritische luisteraar. Ook wij worden zo deelgenoot van het leven van de familie vanaf de tijd van de Weimar-republiek tot aan het jaar van Gesines vertrek uit Duitsland, 1961. Ook hier doet het boek sterk denken aan Heimat, wel met alvast dit verschil dat bij Johnson de opkomst van de nazi’s een stuk minder gemütlich verbeeld wordt. (En dan ligt Mecklenburg in het gebied dat na WO II DDR wordt, in Heimat werden we in dit opzicht wat karig bedeeld)
Het boek is door Margarethe von Trotta verfilmd. Heb ik nog niet gezien. http://www.amazon.de/Jahrestage-DVDs-Suzanne-von-Borsody/dp/B0002F4RSY/ref=sr_1_...
(Ik las ergens dat ik geloof de scenarioschrijver van deze film ook aan Heimat werkte, er is in ieder geval een verbinding)
Voor degene die zich eveneens geroepen voelt: doe niet als ik, maar schaf de vierdelige uitgave aan. Dan kun je doorlezen waar je maar wilt.
… zouden ook wel eens kunnen genieten van Uwe Johnson’s Jahrestage.
Dit boek werd me vorig jaar sterk aangeraden door een “erlesene” Duitse LT-ster.
Na veel googelen en meer dubben besloot ik het (1702 pagina’s dundruk, grote bladspiegel, kleine letter) aan te schaffen; maar ik heb er sindsdien wel meer dan een jaar omheen gelopen. Om moed te verzamelen, mee jn de tram of naar bed is met zo’n boek uitgesloten. Een kleine maand geleden ben ik er uiteindelijk in gedoken met een streng Leitprinzip als reddingsbandje: alleen in de weekenden, maar dan ook minimaal 100 blz. Je zou denken dat het dan in een klein halfjaar gepiept moet zijn…
Nu ik bijna tot blz 400 gevorderd ben kan ik zeggen dat ik het een heel mooi en buitengewoon sfeervol boek vind. Zo’n boek dat je een werkelijk idee geeft van de tijd waarin het zich afspeelt, en de mensen. Wel moet ik vaak het woordenboek raadplegen, Johnson strooit met woorden.
Veelal in de vorm van innerlijke monologen geeft Johnson het levensverhaal van Gesine Cressphal, een alleenstaande Duitse bankemployee in haar dertiger jaren, sinds 1961 met haar dochter Marie in New York woonachtig. We schrijven 1968, we maken mee: hun beider leven van dag tot dag in dat jaar, in en om die stad. En ook, door de ogen van de immer de New York Times lezende Gesine: de Vietnam-oorlog, de rassenrellen, de criminaliteit. Geweldig voor mensen zoals ik die jong waren in die tijd.
Gesine wil dat Marie haar wortels kent, en vertelt haar daartoe het verhaal van de familie, zoals dat zich afspeelde in het stadje Jerichow in Mecklenburg. Marie wil het allemaal graag weten en is geen onkritische luisteraar. Ook wij worden zo deelgenoot van het leven van de familie vanaf de tijd van de Weimar-republiek tot aan het jaar van Gesines vertrek uit Duitsland, 1961. Ook hier doet het boek sterk denken aan Heimat, wel met alvast dit verschil dat bij Johnson de opkomst van de nazi’s een stuk minder gemütlich verbeeld wordt. (En dan ligt Mecklenburg in het gebied dat na WO II DDR wordt, in Heimat werden we in dit opzicht wat karig bedeeld)
Het boek is door Margarethe von Trotta verfilmd. Heb ik nog niet gezien. http://www.amazon.de/Jahrestage-DVDs-Suzanne-von-Borsody/dp/B0002F4RSY/ref=sr_1_...
(Ik las ergens dat ik geloof de scenarioschrijver van deze film ook aan Heimat werkte, er is in ieder geval een verbinding)
Voor degene die zich eveneens geroepen voelt: doe niet als ik, maar schaf de vierdelige uitgave aan. Dan kun je doorlezen waar je maar wilt.
