Detlev van Heest

Het mislukte leven is not published separately, as a book. Rather, it functions as a long introduction to Ik ben ik niet, a selection of the essays, mostly literary criticism, of J.J. Voskuil.

Detlev van Heest is a Dutch author, who was 'discovered' by Voskuil. Their friendship is the basis of this long interview between Van Heest and the widow of Voskuil. They speak about their lives, and about Voskuil's novels.

Het mislukte leven is a wonderful reading experience to fans of the work of Voskuil. It provides a wealth of insight into Voskuil's life and work, while it is written closely to the style of Voskuil, and admirably captures the style of conversation between Maarten and Nicolien, i.e. the late author and his wife as they appear in the novels, particularly in Het Bureau.

It is wonderful that this long interview, written out into prose, appears in a book which bears the name of Voskuil, rather than Van Heest. When it was published in 2014, very few biographical works were available on Voskuil. As it stands, Het mislukte leven will remain a valuable source on the biography of Voskuil and his work.… (mais)

In het laatste hoofdstuk van zijn roman Pleun uit 2010 beschrijft Detlev van Heest de hereniging met zijn recentelijk negentien jaar oud geworden kat Kootje, vondeling in Japan, meegereisd naar Nieuw Zeeland en vervolgens overgevlogen naar Schiphol. Een aanzienlijk uitgebreider verslag van wat zich op 12 juni 2007 voordeed, gaf de schrijver in een brief aan Frida Vogels. Deze brief werd gezet uit de 14 punts Spectrum en onder de Korenmaat gedrukt in 150 exemplaren. Pita Snoeck droeg een drietal linosneden bij aan de uitgave, portretten van de mensen die in de tekst ter sprake komen: de dichteres Hanny Michaelis die op deze dag begraven werd, J.J. Voskuil die de poes mee ging ophalen en Detlev van Heest, samen met Kootje.… (mais)

Nadat ik deel 1 had gelezen, ben ik vrij snel verdergegaan met deel 2. Enigszins taaie kost en niet erg opwekkend. maar ik heb nog nooit zulke boeiende navelstaarderij gelezen. Heel knap hoe Van Haeest verdriet beschrijft zonder melodramatisch te worden. De gesprekken met de psychiater zijn bijzonder.
Gesprekken gaan bladzijdenlang over hetzelfde en toch blijft het boeiend en invoelboaar. Wel vond ik het deel in Japan wat gevarieerder dan deel 2. En eigenlijk is Pleun in dit boek wel een heel flat character. Meer personen trouwens wel, met uitzondering van de hoofdpersoon.
Ben benieuwd naar deel 3, dat in november verschijnt.… (mais)