Herbie Hancock

Possibilities is de autobiografie van de Amerikaanse jazzpianist en componist Herbie Hancock (1940). Uiteraard is hij als klein ventje uitermate begaafd op zijn instrument en met 11 jaar treedt hij al op met het Chicago Symphony Orchestra om een Mozart-pianoconcert te vertolken. Hij leest prima van blad maar dan komt hij in aanraking met een lokale pianist, Don Goldberg, die het in zijn oren allemaal anders doet;

I had been playing classical music since I was seven, so I was pretty good at reading music, but Don could do something on my instrument that I couldn’t. He was creating the music himself, in the moment, rather than reading it off a page.

Don speelt jazz en raadt Hancock aan te luisteren naar de platen van George Shearing en later Oscar Peterson en dat doet hij. U begrijpt, klassieke muziek moet plaats maken voor de improvisatie van de jazzmuziek.

Tijdens zijn studie in Iowa duikt hij in de muziek en leert arrangeren. Hij speelt, valt op en mag zowaar met Coleman Hawkins optreden. Dan wordt hij gevraagd om in te vallen in de band van trompettist Donald Byrd. Dat doet hij zo goed dat ze hem voor vast willen en hij verhuist naar New York.

Donald Byrd wordt een soort mentor en als Hancock een album voor Blue Note mag opnemen raadt Byrd hem aan de rechten van zijn eigen nummers bij zich te houden, iets dat hem later veel geld oplevert. Zijn nummer Watermelon Man op zijn debuutalbum Takin’ Off wordt namelijk een wereldhit, ook omdat Mongo Santamaría er later een beroemde latin-versie van maakt. Dan belt Miles Davis…

Davis heeft gehoord van die jonge ambitieuze pianist en vraagt hem voor zijn sextet. Het levert prachtige verhalen op waarbij ik hier meer over Miles Davis leer dan uit zijn eigen autobiografie. Davis daagt zijn spelers uit en wordt er zelf beter door. Soms breekt Hancock zijn brein over wat Davis bedoelt;

Miles came up behind me onstage and whispered five words into my ear: “Don’t play the butter notes.”
I had no idea what he meant, but I knew that if he’d bothered to say it, it was important. So I started to mull it over.

Het is mooi om te lezen hoe die woorden hem beter doen spelen. Minder mooi is dat Hancock de cocaïne en lsd ontdekt, iets dat in die tijd overal verkrijgbaar was in de jazzscene. Wel weer mooi is dat hij Gigi ontmoet, de vrouw waar hij nog steeds mee getrouwd is. Als hij bij Miles Davis weg gaat vormt hij zijn eigen sextet. Vanaf hier is het één grote muzikale belevenis want Hancock ontwikkelt zich voortdurend. Miles Davis had hem al attent gemaakt op de elektronische piano en hij gaat muziek componeren die zich verwijdert van de traditionele jazz.

Zijn band krijgt een Swahilinaam en dat wordt de Mwandishiband. In het boek wordt mooi beschreven hoe zijn nieuwe muziek tot stand komt. Het is geen muziek voor miljoenen en het wordt niet veel verkocht maar de spelers voelen elkaar prima aan en voor Hancock is het muziek die hij moet maken.

Omdat hij zich blijft ontwikkelen doekt hij de Mwandishiband toch op en wil meer de funk-kant op. Met zijn nieuwe band maakt hij het album Head Hunters en dat wordt een grote hit. Het is jazzfunk die een groot publiek aanspreekt. Intussen heeft hij ook filmmuziek geschreven voor de film Death Wish met Charles Bronson.

Privé gaat het ook goed en is er een dochter geboren. Hancock heeft zich bekeerd tot het Boeddhisme en dat maakt een groot deel uit van zijn leven. Ik heb recensies gelezen over dit boek waarin men vond dat zijn verhalen over zijn geloof en zijn recitaties teveel waren maar dat vind ik niet. Met enige regelmaat haalt hij zijn geloof aan, maar hij gebruikt het om tot inzichten of oplossingen te komen dus het stoorde mij niet.

Hancock is steeds meer geïnteresseerd in de laatste ontwikkelingen zoals synthesizers en computers. Dat is ook terug te vinden in zijn muziek en er passeren veel van zijn albums de revue. U leert zo veel over zijn ontwikkeling en hoe zijn muziek tot stand komt. Hij vergeet ook zijn roots niet en toert ook met de oude leden van het Miles Davis sextet, zonder Miles Davis zelf weliswaar.

Toch gaat het weer kriebelen en Hancock zoekt aansluiting bij jongere generaties. Op zijn album Future Shock is de laatste trend te horen, het ‘scratchen’, en het openingsnummer Rockit zal zelfs de ultieme hiphop-plaat worden, niet in het minst door de video die vaak op MTV te zien is. Toch is niet iedereen gecharmeerd van de richting die Hancock op wil, ook zijn producer niet. Hancock is er een beetje klaar mee;

“When I stopped playing classical music and went to jazz, I got crap for it. When I left jazz to do space music, I got crap for it. When I left space music to do funk. I got crap for it. And when I left funk to do what I’m doing now, I’m still getting crap for it.”

Gelukkig houdt hij voet bij stuk en zo leest u over zijn album The New Standard waarin hij onderzoekt hoe bekende nummers nieuwe ‘standards’ kunnen worden, hoe hij een album maakt rondom de teksten van Joni Mitchell in River; The Joni Letters, hoe hij een album construeert rondom het werk van de componist Gershwin, hoe hij prominenten als John Mayer, Christina Aguilera en Paul Simon laat zingen op zijn album Possibilities en hoe hij nummers in zeven talen opneemt op zijn album The Imagine Project.

In het boek staat hij ook stil bij de dood van zijn zus Jean, bij het afkicken van cocaïne en later crack, bij de Oscar die hij krijgt voor zijn filmmuziek bij de film Round Midnight en wat hij in een bootje doet met Kermit en Miss Piggy op een rivier in Gambia. U wilt het niet missen.

Uiteraard is een autobiografie nooit de meest kritische blik op iemands leven, maar het is wel interessant om de gedachten van Hancock te vernemen over de muziek die hij maakt en het heeft mij veel van die muziek doen beluisteren.… (mais)

1 New York Minute
Written-By – Danny Kortchmar, Don Henley, Jai Winding
8:33
2 Mercy Street
Written-By – Peter Gabriel
8:36
3 Norwegian Wood (This Bird Has Flown)
Written-By – John Lennon-Paul McCartney*
8:04
4 When Can I See You
Written-By – Kenny "Babyface" Edmonds*
6:15
5 You've Got It Bad Girl
Written-By – Stevie Wonder, Yvonne Wright
7:13
6 Love Is Stronger Than Pride
Written-By – Andrew Hale, Sade Adu, Stuart Matthewman
7:57
7 Scarborough Fair
Written-By – Art Garfunkel, Paul Simon
8:21
8 Thieves In The Temple
Written-By – Prince
7:30
9 All Apologies
Written-By – Kurt Cobain
5:04
10 Manhattan (Island Of Lights And Love)
Written-By – Herbie Hancock, Jean Hancock
4:05
11 Your Gold Teeth II
Written-By – Donald Fagen, Walter Becker
5:14
credits:
Acoustic Bass – Dave Holland
Acoustic Guitar, Electric Guitar, Sitar [Electric] – John Scofield
Percussion – Don Alias
Piano, Producer, Arranged By – Herbie Hancock
Tenor Saxophone, Soprano Saxophone – Michael Brecker… (mais)

Listening to Herbie Hancock tell his story on the audiobook edition of "Possibilities" is a treat. His prose and his narration are both incredibly conversational, so it feels like having a cup of coffee with this jazz master, rather than laboring through a chronology of accomplishments.

Most rewarding for me was learning how remarkably stable he's been in a field that has taken down more than its fair share of talents. He certainly experimented with drugs, but got away from them quickly (though crack cocaine comes into his life in the 90's for a brief and transformative time). He's been married to his wife Gigi for decades. He is aware of his place in the jazz pantheon but maintains an admirable level of humility and seems genuinely gracious anytime he's acknowledged by his peers or fans.

A good deal of this book deals with Herbie's deep devotion to Nichiren Buddhism and his reliance on it as a spiritual path throughout his adult life. He and Wayne Shorter are both practicing Buddhists and their practice has anchored their journeys through the world of music and their personal lives. As a Buddhist myself (though from a different tradition), it was wonderful to hear how transformative Mr. Hancock's devotion has been for him.

Of course, then there's the music. "Watermelon Man", "Cantaloupe Island", "Rockit", his Grammy winning work on "River: The Joni Letters". His work with the legendary Miles Davis Quintet, The Headhunters, and Mwandishi, and all the stories of his friendships with jazz legends and other musical artists.

Finally, there's Herbie's rich curiosity, which led him to study technology and become an early adopter of a variety of techniques that changed his sound and put him on the forefront as a true musical innovator.

This is a book that any jazz fan will cherish. It's also a book that many Buddhists will appreciate. While a hard copy is always agreeable, this is one of the rare self-narrated books by a musician that holds up as you listen. Herbie's humor, heart, and ease with who he is comes through as he tells his story.… (mais)