Bruno De Wever

Massief werk, bewerking van doctoraatsstudie.
Sterke focus op VNV: vooral de interne ontwikkeling wordt bekeken, meestal vanuit de diverse protagonisten (hier en daar beperkt aangevuld met wat statistisch materiaal); de actieradius reikt ook niet echt voorbij de Vlaamse beweging (de belangrijke ontwikkelingen rond De Man, Leopold III en anderen blijven onbesproken);
Zeker de aanloop is nogal zwak, vooral door het negeren van het pacifisme-debat in de jaren 1928-1932, zeker als de auteur stelt dat het profiel van VNV al voor 1933 aanwezig was.
Op het eind mis ik een epiloog met korte schets van de repressie tegen het VNV: de betrokkenheid bij sommige figuren is te nauw geworden (Elias, Borginon) om te doen alsof ze in 1945 in de nevelen der tijd opgelost zijn.
Zijn grondconclusie dat de sociale omstandigheden doorslagge¬vend waren voor de ontwikkeling van het VNV is wellicht terecht, maar wordt een beetje goedkoop afgehandeld bij de stichting, en blijft verderop verdoezeld.
Of nog: beweert geen zuivere ideeëngeschiedenis te willen brengen, maar doet het nagenoeg toch.… (mais)