Eric Defoort (1943–2016)

Dit boekje dateert van 1996, ik had het dus veel eerder moeten lezen. Want Defoort reageert op het boek "Het klauwen van de leeuw" van Marc Reynebeau, diens eigenzinnige geschiedenis van de Vlaamse beweging, van een jaar eerder. Het moet zijn dat Reynebeau op behoorlijk wat zere tenen heeft getrapt, want Defoort spaart hem niet. Reynebeau's boek staat voor Defoort voor een overheersende stroming in de geschiedschrijving waarbij zeer afgelijnde concepten worden gebruikt, waarin de geschiedenis met heel vooropgezette ideeën te lijf wordt gegaan, en waarin allerlei concepten op een hoop worden gegooid. De pen van Defoort is in het zuiverste vitriool gedoopt, en bijwijlen is hij ook ongelofelijk sarcastisch en ronduit vilain. De manier waarop is dus wat overtrokken, puberaal zelfs. Of hij gelijk heeft, kan ik niet beoordelen, want ik heb het boek van Reynebeau niet gelezen, maar zijn stelling dat zo goed als alle historici zich aan dezelfde fouten bezondigen vind ik erg overdreven, al volg ik wel zijn stelling dat een historicus altijd een verhaal construeert in functie van zijn eigen visie. Wat het boekje ook extra boeiend en minder tijdsgebonden maakt, is dat Defoort rijkelijk put uit de geschiedtheorie.… (mais)