Pieter Boussemaere

Als je naar de lectuurlijst van dit boek kijkt, dan valt het niet te ontkennen: Pieter Boussemaere heeft zich grondig ingewerkt. “Eerste hulp” geeft een knappe vulgarisatie van de huidige, wetenschappelijke stand van zaken in het klimaatdebat, vooral gebaseerd op de rapporten van het IPCC, het VN-klimaatpanel. Maar Boussemaere gaat nog verder en legt ook ontluisterend de aanpak bloot van de door oliemaatschappijen ondersteunde ontkenningscampagne.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik vroeger nogal sceptisch stond tegen de hele opwarmingstheorie, vooral vanuit een afkeer van het “klimaat-alarmisme”, dat op emotionele wijze ongeveer alle klimaatfenomenen (een droogte, een overstroming, een orkaan…) automatisch koppelt aan de opwarming. Boussemaere heeft me overtuigt dat het geen zin heeft naast de wetenschappelijke consensus te kijken, zeker als het over de vaststellingen gaat van wat er gaande is (jaar na jaar hogere gemiddelde temperaturen, het smelten van gletsjers en ijskappen, het stijgen van de zeespiegel) en over het menselijke aandeel daarin (de stijging van de broeikasgassen als gevolg van het gebruik van fossiele brandstoffen).
Ik moet eerlijk zijn: ik blijf het wat moeilijk hebben met de alarmistische projecties, vooral omdat de foutenmarges daarin nog altijd vrij groot blijven en dat kan ook niet anders gezien de megacomplexiteit van het natuurlijk systeem waarin we leven; maar ook daar ben ik bereid de wetenschappelijke consensus te aanvaarden dat we moeten ingrijpen en dat er een ingrijpende wijziging in onze manier van leven nodig is; in alle bescheidenheid probeer ik dat ook al jaren toe te passen in mijn eigen leven en dat van mijn gezin en omgeving. Ik beveel dit boek dan ook van harte aan: het is degelijk, inzichtelijk, en breed van opzet; heel af en toe richt de auteur zich teveel tot onderwijsmensen, maar dat blijkt zijn (natuurlijke, haha) habitat te zijn.
Toch is er één zaak waar ik me in de klimaatdiscussie tegen zal blijven verzetten: het oer-conservatisme dat schuil gaat achter veel ecologistische visies, en dat impliciet uitgaat van 2 met elkaar verbonden, foutieve vooronderstellingen. Namelijk dat het natuurlijk systeem (Moeder Aarde, Gaia, …) uit zich zelve evenwichtig is en dat bijgevolg elke (externe, lees menselijke) verandering fundamenteel fout is. Het ergert me mateloos hoe weinig sommige ecologische theorieën rekening houden met de fundamentele instabiliteit van het natuur-systeem, en met het historische gegeven dat het klimaat ook in het verleden (nog voor de menselijke ingrepen) drastische wijzigingen heeft ondergaan. En wellicht nog meer ergert me de rabiate anti-humanistische instelling van een aantal eco-fundamentalisten, die de mens verantwoordelijk stellen voor alles wat mis gaat. Dat oer-conservatisme en dat anti-humanisme zullen in mij nooit een bondgenoot vinden.… (mais)