René ten Bos

Soms leest dit boek - voornamelijk het laatste deel - als een gesprek met een beschonken vreemdeling in het holst van de nacht in een duister café waarvan je de naam vergat. Ten Bos’ begripsverheldering, bestaat uit begripsvertroebeling, zijn analyse uit verstrengeling.
Toch blijf je luisteren, want hij vertelt zo geestig en mooi. In de dagen erna schieten je steeds weer flarden van dat nachtelijke gesprek te binnen. Er zijn voldoende glasheldere gesprekken die we ons nog tijdens het spreken al niet meer herinneren. ‘Dwalen in het antropoceen’ is een gesprek dat blijft hangen ook al begreep je er soms helemaal niets van. (Slot recensie NRC)… (mais)